«پرسه‌زنی در شهر به مثابهی امری فرهنگی»، گفت‌وگویی با ناصر فکوهی است. وی به مفهوم پرسه‌زنی پرداخته است. جامعه‌ی مدرن در فضاها و زمان‌های خاصی از خود كه بنا بر فرهنگ و ميزان درونی‌شدن فرايندهای دموكراتيك بسيار متفاوت هستند، پرسه‌زنی را به رسميت شمرده و تشويق كرده و از آن حمايت می‌كند. وجود پرسه‌زنان برای يك خيابان، می‌تواند ارزش آن خيابان را در سطح شهر بالا ببرد.
بخشی از مقاله:
پرسه‌زنی را شايد بتوان مفهومی مدرن به شمار آورد كه با انقلاب صنعتی و پيدايش فضاهای جديد شهری و به ويژه مفهوم «خيابان» آغاز می‌شود. و در چارچوب اين مدرن‌بودگی، نه تنها مشروعيت دارد بلكه توصيه نيز می‌شود. و بسياري از نشانه‌گزاری‌های شهری و تصويرهای شهر براساس آن تنظيم می‌شوند. البته به اين شرطِ محوری كه حداقل آزادی‌های «سوژه» در بيان، ظهور، كنش و واكنش حركت‌های كالبد‌ی‌اش تحقق يافته باشد و سركوب نشود. از اين‌رو، پرسه زدن با آن مفهوم قديمی‌تری كه با آن هم‌پوشانی معنايی دارد در تضاد است.
اين مفهوم در زبان فارسی با واژه‌ی «ولگردی» و واژگان مشابهی نمايندگی می‌شود كه معادل‌هايی كمابيش مشابه نيز در زبان‌های ديگر دارند. اكثريت اين واژگان دست‌كم در جوامع متعارفی كه ما می‌توانيم به آنها استناد كنيم، به جهان پيش از صنعتی شدن، پيش از ظهور شهرها به مثابه زيستگاه‌های اصلی انسان‌ها و پيش از «خيابان» به مثابه فضايی برای بيان آزاد موقعيت «سوژه» برمی‌گردند. بنابراين در آنها پرسه‌زدن نه مشروعيت دارد و نه توصيه می‌شود…