بخشی از متن:
«فراتصویرها» به قلم ویلیام جی تی میچل جستاری است در مورد تصویرهایی درباره‌ی تصویرها؛ تصویرهایی که به خود یا دیگر تصویرها ارجاع می‌دهند. ویلیام جی. تی. میچل استاد تاریخ هنر در دانشگاه شیکاگو است. متن کوششی برای مطالعه درباره‌ی اعتقاد به وجود آمده در دوره‌ی مدرنیسم مبنی بر خودارجاع بودن تصاویر است. سپس دعوی پست‌مدرنیسم مبنی بر این‌که اثر هنری خودکاو است. ویلیام جی تی میچل با این بررسی مخاطب را به دو دعوی به عنوان مطالعاتی‌ای به نام شمایل‌شناسی هدایت خواهد کرد. مطالعه‌ی میدانی عامی که نسبت تصاویر را با گفتار آشکار خواهد کرد.
اما سؤال اصلی این جستار این است که آیا تصویرهای انضمامی می‌توانند فرازبان‌هایی مخصوص به خود را ایجاد کنند؟ زیرا با بررسی آثار برجسته‌ی این حوزه پی خواهیم برد که چه‌طور ما در جهانی از تصاویر زندگی می‌کنیم که گاه الزاماً فقط به خود ارجاع نمی‌دهند. پس تصاویر چندارجاعی چگونه تصاویری خواهند بود؟ تصاویری که ارجاعی دوپهلو دارند؟ و این‌که برای درک این تصاویر و آثار چگونه می‌توانیم به گرامر یا دستور زبان تصویری برسیم؟ داعیه‌ی ویلیام جی تی میچل در این جستار البته این است که زبان و تصویر را نمی‌توان به یکدیگر تقلیل داد، شاید بیهوده است که آنچه را می‌بینیم بگوییم و یا بکوشیم با استفاده از تصاویر و استعاره‌ها آنچه را می‌گوییم نشان دهیم اما در این جستار راهی می‌یابیم که بتوانیم تا جای ممکن به هر دوی آن‌ها نزدیک شویم و درک‌شان کنیم.
اين نوشته جستاری است در مورد تصويرهايی درباره‌ی تصويرها ـ‌يعنی تصويرهايی که به خود يا ديگر تصويرها ارجاع می‌دهند، تصويرهايی که برای نشان دادن چند و چون يک تصوير به کار می‌روند. نمی‌توان گفت اين موضوع مسبوق به سابقه نيست. …