مقاله‌ی «وضعیت ظاهر برگه رأی در آمریکا» نوشته‌ی جی فیلیپ ویلیامز است. میثم سامان‌پور آن را به فارسی برگردانده است.
پیش از این مقاله، مقاله‌ای با عنوان “پیش‌طرحی برای ورقه‌ی رأی ایده‌آل و کامل” نوشته‌ی امیلی اوبرمن و بونی سیگلر که در کارگاه “دیزاین نامبر سونتین” کار می‌کنند، در نیویورک‌تایمز چاپ شد. در آن، ویژگی‌های برگه‌ی رأی ایده‌آل توضیح داده شده است.
پیشنهاد مطالعه: مقاله‌ی «دیزاین در خدمت زندگی روزمره» به قلم مایکل جانسون
بخشی از مقاله:
بحث و جدل در پالم بیچ واقع در فلوریدا در مورد طراحی برگه رای انتخابات، ارزش دیزاین را برای عموم مردم مهم قلمداد کرد. البته در سراسر این کشور [منظور آمریکا] آگاهی عمیق و ژرفی از دیزاین وجود دارد. ولی نمی‌دانم چرا در نهایت اینگونه می‌شود که بعضی‌ها فکر می‌کنند چیز ساده‌ای مانند ورقه رای که فهرست اسامی نمایندگان در آن قرار دارد. اساسا احتیاج به دیزاین ندارد، و خودشان آن را طراحی می‌کنند. در وال استریت ژورنال توماس وبر از ادوارد توفت این چنین نقل می‌کند: « اصالت چيز مهمی نيست بلكه درست بودن و کارا بودن اهمیت دارد. »
توفت به طور خاص در مورد ورقه‌ی رأی گفت: « در دیزاین اطلاعات باید در نظر داشت مردم هیچ‌گاه اشتباه نمی‌کنند. و هیچ‌وقت احمق نیستند، بلکه این طراح‌ها و دیزاین‌ها هستند که اشتباه و احمقانه‌اند.»
نیویوک‌تایمز برگه‌ی رأی ایده‌آل خود را اینگونه شرح می‌دهد:« در ابتدا نوع فونت سان سریف (sans-serif) بین ایالتی را به کار بردیم. زیرا آن را برای اتوبان‌ها طراحی کرده بودیم. این فونت به شدت خوانا بود. و یک حس آمریکایی داشت چون حالتی باز، فراخ و کاربردی داشت. منطق می‌گوید که چگونه اطلاعات را در جاهای مختلف قرار داده‌ایم. نام کاندیدها، مهم‌ترین قسمت اطلاعات است، پس بزرگ‌ترین قسمت آن خواهد بود. یک فلش بزرگ به جعبه‌ی آرا اشاره داشت؛ در این صورت رأی‌دهندگان حتما آن را می‌بینند و رأی‌دادن به این صورت آسان می‌شد.»