معرفی مقاله:
احمد عالی پیش‌آهنگ عکاسی هنری ایران است، یکه و تنها عکاس در میان هنرمندان مدرن دهة چهل ایران. در فضایی که یک عکس ساده اثر هنری نیست، احمد عالی چندین تای‌شان را خلاقانه کنار هم می‌نشاند و این‌گونه دست و ذهنش را در این فرآیند خودکار دخیل می‌کند. در آثاراحمد عالی تمهید بهره‌گیری از چند عکس برای ساختن یک اثر واحد از انگیزة شکل‌گیری‌اش فاصله می‌گیرد و تا به امروز به عنوان یکی از تکنیک‌های اصلی آثار هنرمند همراه او می‌آید. احمد عالی با این عمل در «فضا»ی روبه‌روی خود دست می‌برد و گاه امتداد دو وجه اساسی آن یعنی مکان و زمان را قطع می‌کند، گسترش می‌دهد، کش می‌آورد، تا بی‌نهایت بسط می‌دهد و حتی تغییر ایجاد می‌کند.
تکه‌تکه کردن فضا برای ایجاد اختلال در منطق آن، در تصاویری که عالی از فضای شهری می‌گیرد جای خود را به بسط و گسترش منطق آن فضا می‌دهد. وی از تکثیر در جهت طرح تصویری نمونه‌وار از شهر بهره می‌گیرد. با این عمل به سادگی منطق شلوغ و پلوغ کوچه را تشدید می‌کند. یکی از کارکردهای کلیدی عکس‌های کنار هم چیده شده‌ی عالی پی‌گیری امتداد زمانی یک رخداد است. در بسیاری از آنها کادر دوربین ثابت است. هنرمند از اتفاقاتی که درون آن می‌افتد. چند تصویر برمی‌دارد و در نهایت با نشان دادن آنها کنار هم یکدیگر آن رخداد را باز می‌سازد.
احمد عالی در آثار پازلی‌شکل خود با کادر دوربینش فضای روبه‌رو را تکه‌تکه می‌کند. آن گاه این تکه‌ها را به هم می‌دوزد و وصله ـ پینه می‌کند. این گونه «ماهیت» فضا را در خدمت بیانش دگرگون می‌سازد. برای رهاندن عکس از عمل ظاهراً مکانیکی دوربین به هر شکلی آن را از قالب معمول خود بیرون می‌کشد. در آن دست می‌برد و جلوه‌ای نقاشانه به آن می‌بخشد.
.
مطالعه‌ی بیشتر: مقاله‌ی «مکانت احمد عالی»
.
بخشی از مقاله:
می‌توان فرآیند کاری احمد عالی را هم چون تقلایی برای شکل بخشیدن به «عکاسی هنری» درک کرد. او پیش‌آهنگ عکاسی هنری ایران است، یکه و تنها عکاس در میان هنرمندان مدرن دهه چهل ایران. و هم چون آغازگران غربی این رسانه در فضایی می‌زید که عکس را اثر هنری در شمار نمی‌‌آورد. پس در این میان کمر به طرح راه حل‌هایی فردی برای اعتبار بخشیدن به عکس در مقام هنر می‌بندد. یکی از تمهیدات او از جهتی بی‌‌شباهت به آغازگران غربی این راه نیست.