معرفی مقاله:
کتایون کرمی هنرمندی است كه با عكاسی آغاز كرده، اما در یك دهه تجربه‌ی هنری خود، در این محدوده محدود نمانده است. او از همان كارهای آغازین خود كوشیده تا از مرزهای سنتی مستطیل عكس بگذرد. پندار نیك، گفتار نیك، كردار نیك نام كاری است كه كتایون كرمی در خرداد ۹۲ در گالری طراحان آزاد اجرا كرد، و احیانا باید نام اینستالیشن بر این کار بگذاریم.
فضا و خود مخاطبان بخش جداناشدنی از کار هستند. در این كار، کتایون کرمی تكه‌هایی از قسم‌نامه‌ی رئیس جمهوری را در قالب شبكه‌ای شطرنجی از مربع‌ها با بهره‌گیری از شابلون و چسب به كف گالری منتقل كرده است. اثر به جای دیده شدن، یا حتی به جای خوانده شدن چشم انتظار پا خوردن است. و ما مخاطبان، دیگر به جای بیننده ره‌رو هستیم. هنرمند این‌گونه در مفهوم قدرت سیاسی تأمل می‌كند و آن را با مسئولیت مدنی درمی‌آمیزد.
در كارهای کتایون کرمی درونمایه‌ی «خود» درونمایه‌ای تكرارشونده بوده است. این «خود» در بیشتر كارها «خودی» فردی و جنسیتی بوده. اما در اینجا به یك «خود» اجتماعی و جغرافیایی گسترش پیدا كرده است. در این كار این «خود» «ما» شده است. آیا پیشینه‌ی عکاسی هنرمند در این کار هم نمود پیدا می‌کند؟
وارد گالری كه می‌شویم شاید به تصادف پای بر این پاره‌جمله‌ها بگذاریم. و در گام بعدی تردید می‌كنیم آیا باید پاره‌جمله‌ای دیگر را پایمال كنیم یا اینكه درنگ كنیم و پا پس بكشیم. كنش تكراری و یكنواخت راه رفتن بدل به كنشی نیت‌مند و خودآگاه می‌شود. در اینجا كتایون كرمی با بهره‌گیری از این تمهیدات و به كمك مخاطبان /ره‌روان، مفهوم انفعالی، کلیشه‌ای، و یک سویه‌ی قدرت سیاسی را به مفهومی پویا و دوسویه یا حتی چند سویه – بدل کرده است. چسب واژه‌ها نمی‌گذارد بی‌خیال و آسوده فضا را ترک کنیم. انگار پندارنیک، گفتار‌نیک، کردا‌نیک به ما می‌گوید دمی در کلمه‌ها و گام‌های خودمان بیاندیشیم.
.