مارک باکسر

بخشی از متن:

عکاسان مورد تحسین من آنهایی هستند که جدا از مهارتی که در حرفه شان دارند خود را تحت انقیاد موضوعشان در آورده و کاملاً بر آن مسلّط اند در آخرین بررسی انجام شده آنها به راحتی آماده ی ثبت کردن اند این مسئله در مورد عکاسان شناخته شده و کسانی مثل هیل و آدامسون، فنتون، پریمولی، لارتیگ، واکر اوانز، ادامز، ساندر، کارتیه برسون و دان مک کالین صادق است و همچنین در مورد تعداد بسیار کمی از افراد مورد علاقه ی من.
برای این که استادی واقعی در ارتباط با آنچه گفتم پیدا کنید لازم نیست در آرشیو وی اند ای از حرف اِی پیش تر بروید آتژه قبل از این که عکاس شود هم ملوان بود و هم هنرپیشه تخصص او عکاسی از ساختمان های پاریس برای استفاده ی نقاش ها بود. در حین کار به عکاس خیابانی بزرگی تبدیل شد که در حال حاضر به خاطر عکس هایی که از ویترین مغازه ها کارگران و فاحشه های پاریس انداخته معروف می باشد. آثار او برای من جذابند اما تجزیه و تحلیلِ دلایلی که برای خوشایند دانستن آنها دارم برایم مشکل است آیا دلیل آن وجود آمیزه ای از خضوع و افتادگی با عظمت و جلال در آنهاست یا دلیلش این است که تصاویر همزمان می توانند تشویش آور و آرامش بخش باشند.
این دو پرینت از روی نگاتیوهای اصلی شان بر روی کاغذ آلبومن چاپ مجدد شده اند این نگاتیوها از کلکسیون برنیس ابت  دوستدار و نویسنده ی بیوگرافی آتژه به موزه ی هنر مدرن نیویورک آورده شده اند هر دو تصویر با ارواح سر وکار دارند به نظر می رسد دو بالشی که در آپارتمان مونسیر تی دیده می شوند نقشه کشیده اند رابطه ی نامشروعی که در گذشته از آن لذت برده اند را زمزمه کنند بر خلاف عکس های امروزی گویی نوردهی بالا در این تصاویر باعث شده روح سوژه های آتژه به درون لنز رخنه کرده و سرانجام بر روی کاغذ آلبومن آرام گیرند.
عکس دوم از چشم اندازی در نزدیکی ویله دوری  گرفته شده که مکان مورد علاقه ی کاروت نقاش است علاوه بر این آتژه در دوران پیری عکس تازه‌تری از همین قایق انداخته که شاخه ای از درخت مانند یک بازوی غول پیکر قایق را به پایین می کشد و این در حالیست که پوست کنده شده ی آن با برگهای ریزان زمستانی پوشیده شده است.