معرفی مقاله:
آنچه در این مقاله آمده تلاشی است در جهت معرفی تنی چند از عکاس‌های ایتالیایی‌تبار که با انگیزه‌ی شخصی یا بنا بر یک سفارش کار به ایران سفر کرده‌اند و آنچه در آن برهه‌ی زمانی دریافت کرده‌اند را با شیوه‌ی تصویری و پیشینه‌ی فرهنگی‌شان در هم آمیخته‌اند و در قالب کتاب، گزارش خبری یا شیوه‌های دیگر ارائه کرده‌اند.
بخشی از متن:
ویلفرد روی بنی در کانادا به دنیا آمد. بعدها، نام خانوادگی مادرش رولوف را برای خود برگزید و در دانشگاه تورنتو به تحصیل در رشته هنر پرداخت و موفق شد بورسیه گوگنهایم را برای چاپ و نقاشی از آن خود کند. در طول دهه های ۴۰ و ۵۰ بیست وپنج نمایشگاه انفرادی از کارهایش در شهرهای مهم دنیا برگزار کرد، اما شهرت جهانی او به عنوان عکاس و طراحی با وسواس بسیار پس از چاپ کتاب های مصور نفیس بدست آمد. با دعوت مدیر موسسه هنرهای معاصر لندن، بنی اولین نمایشگاه عکس خود را در سال ۱۹۵۶ برگزار کرد. کتاب ایران، پل فیروزه را با نوشته های سید حسین نصر به سفارش فرح دیبا پهلوی در سال ۱۹۷۵ (۱۳۵۴ هجری شمسی) کار کرد که نگاهی به فرهنگ بومی و مناظر ایران می اندازد و در سال ۱۹۷۸ (۱۳۵۷ هجری شمسی) کتاب ایران عناصر سرنوشت را با همان شیوه و با کیفیتی مثال زدنی عکاسی و طراحی کرد. نوع عکاسی او شاعرانه بود و در مجموع ۱۶ کتاب از او به چاپ رسیده است. او شهر رم را برای زندگی انتخاب کرده بود و ۳۰ سال در آن شهر زندگی کرد و همانجا درگذشت.
در مراکش متولد شد و عکاسی و هنرهای تصویری را در مدرسه هنر متریس در سوییس خواند. از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۴ مردم ایتالیا را به عنوان قهرمان های یک دنیای نمایشی کوچک عکاسی کرد و قصد داشت که از این راه درونمایه زندگی مردم ایتالیا را به تصویر بکشد. در طول یک دهه به کشورهای اروپایی و آفریقایی سفر کرد و در سال ۱۹۶۸ همکاری خود با آژانس مگنوم را به صورت تمام وقت آغاز کرد و در همان سال ناآرامی‌های سیاسی و شورش های دانشجویی پاریس را مستند نمود. در طول ۴۰ سال، برونو باربی به پنج قاره جهان سفر کرده است و در صحنه مناقشات جهانی بسیاری حاضر بوده است. در سال ۱۹۷۶ (۱۳۵۵ هجری شمسی) به ایران سفر کرد و از جامعه ای که پیشرفت های صنعتی را تجربه می کرد عکس هایی تهیه کرد که از این عکس ها کتابی به نام تولد دوباره‌ی یک امپراطوری جاودان به چاپ رسیده است. او مؤلفی پرکار است که معمولاً کار خود را به شکل کتاب ارایه می کند، باربی به خاطر استفاده آزادانه و هارمونیک از رنگ مشهور است و جایزه‌های بسیاری دریافت کرده است که شامل “نشان ملی لیاقت” فرانسه، ” جایزه کلوب خبری اورسیز” و “جایزه فتوژورنالیسم دانشگاه میسوری” می‌شود.
پس از تحصیل در رشته روابط بین‌الملل در دانشگاه ناپل به رم سفر کرد تا عکاسی کردن بیاموزد. از سال ۲۰۰۷ به عنوان عکاس حرفه‌ای مشغول به کار است و با آژانس‌های عکاسی خبری مختلفی همکاری کرده و عکس های او در مجلات و روزنامه‌های مختلف ایتالیایی و بین المللی به چاپ رسیده است. گزارش‌های او بیشتر بر مسایل سیاسی اجتماعی با دیدی کلی به جهان تأکید دارند و توجه او بیشتر به داستان های انسانی معطوف است. در فوریه ۲۰۱۰ (۱۳۸۸ هجری شمسی) جایزه نخست بخش “مردم در اخبار” ورلد پرس فوتو را با داستانی درباره پشت بام‌های تهران از آن خود کرد.
روبرتو در سال ۱۹۷۰ در مونزا ایتالیا به دنیا آمد. پس از تحصیل در رشته علوم طبیعی در دانشگاه میلان، در سال ۱۹۹۹ به لس آنجلس نقل مکان کرد و به دستیاری شماری از عکاسان شناخته شده در هالیوود پرداخت. در سال ۲۰۰۳ به ایتالیا برگشت و به مدت سه سال به کوبا سفر کرد که به چاپ کتاب اولش کوبا می‌رود منجر شد که سفری فوق العاده به قلب انقلاب کوبا است. در پاییز سال ۲۰۱۳ کتاب دومش با عنوانسفرنامه‌ای عکاسانه به ایران، کره شمالی و کوبا را تألیف کرد که از سال ۲۰۰۲ و طی ۱۸ سفر به کشورهای ایران، کره شمالی و کوبا کار کرده است و تلاشی است در جهت بازنمایی زندگی روزمره مردم با نگاهی شخصی و متفاوت از تصویری که رسانه های بزرگ دنیا ارائه می دهند.