بخشی از گفت‌وگو:
جیمی اسمیت: شما در مورد تبعیض نژادی علیه سیاهپوستان امریکایی، موضع‌گیری قاطعی داشتید مبنی بر اینکه این امر، موضوعی است که نه فقط اعضاء این اقلیت خاص، بلکه توجه بسیاری از مردم را به خود جلب کرده است. برای پیدا کردن دیدگاه روانشناسانه‌ای که با توجه به آن سراغ مجموعۀ «کاکا سیاه» رفتید، چگونه و تا چه حدّ از تجربیات و دیدگاه‌های شخصی خودتان، بعنوان عضوی از جامعۀ اقلیت یهود استفاده کردید؟
دیوید لوینتال: احساس می‌کنم که این ابژه‌ها و نحوۀ نمایش سیاهان آمریکایی توسط آنها، همه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. تأثیر آن بر روی سفیدپوستان، با آنچه که سیاهان برداشت می‌کنند متفاوت است. اما اثر عمیقی دارد. سفیدپوستان را نباید از این بحث کنار گذاشت. ما باید برای درک کامل مسئله، آن را از چشم‌اندازهای مختلفی دیده و بررسی کنیم. بنابر این نقطه نظر یک هنرمند سفیدپوست هم می‌تواند مهم باشد.
زمانی که اشیاء مورد نظر را برای عکاسی مجموعه «کاکا سیاه» جمع‌آوری می‌کردم، تازه مجموعه «نبرد من» -کتابی نوشتۀ آدولف هیتلر- را به اتمام رسانده بودم. معتقدم که بین سیاهپوستان امریکائی و یهودیان نقطۀ اشتراکی وجود دارد و این هر دو، از دید واحدی رنج می‌برند. به هنگام شروع مجموعه «کاکا سیاه»، هیچ ایدئولوژی سیاسی در ذهن نداشتم. موضوع را بار دیگر حلاجی کرده و به این نتیجه رسیدم که کار کردن با این ابژه‌ها، مسئله بالا بردن سطح آگاهی در مورد مسائل نژادی را دربرداشت.
جیمی اسمیت: جذابیتهای بصری مجموعه عکسهای «کاکا سیاه» با انگیزه‌های زیبایی که موجب خلق این سوژه‌های سه‌بعدی می‌شد در تضاد قرار دارد. این جذابیت تا حدودی مانع از این شده که مجموعه در جریان اصلی انتقاد از نژادپرستها مقبول واقع شود. …
.