بخشی از مقاله:
بحث زیبایی‌شناسی در عکاسی، تحت سیطره مفهوم زمان است. عکس‌ها در حکم وسایلی برای توقف زمان و حفظ گوشه‌هایی از گذشته، همچون یادگاری شگفت‌انگیز ظاهر می‌شوند. البته این گرایش در هیچ موردی آشکارتر از هنگامی نیست که عکاسی با فیلم مقایسه می‌شود. استعاره طبیعی و آشنا این است که عکاسی مانند نقطه، و فیلم همچحون خط است. تناقض «زنو» همین است: توهم حرکت.
فردی که عاشق عکاسی است، در آنِ واحد مجذوب زمان قریب‌الوقوع و نیز زمان گذشته می‌شود. لحظه‌ای که در تصویر ثبت می‌گردد، تقریباً صفر ثانیه طول می‌کشد و در «زمان متعاقبی» جای میگیرد که بلافاصله می‌گذرد. در عین حال «اکنون» تماشاگر، لحظه نگریستن به تصویر ابداً ثابت نیست. می‌توان آن را بسته به علاقه گسترش داد و تا زمانی که این علاقه تجدید می‌شود، تکرار کرد. این وضعیت شدیداً با فیلم تضاد دارد، جایی که توالی تصاویر عموماً با مدتی از پیش تعیین شده به تماشاگر نمایانده می‌شود و با برنامه زمانی ثابت در معرض دید او قرار میگیرد.
همین تفاوت در مبنایِ زمانیِ این دو شکل است که مثلاً انزجار رولان بارت از سینما و دلبستگی‌اش به عکس را توضیح می‌دهد. زیبایی‌شناسی بارت تحت تأثیر جانب‌داری از زمان خطی و خصوصاً روایت است، شکلی ممتاز از زمان خطی به صورتی که وی ملاحظه می‌کند و معمولاً با تحقیر و نفرتی فرامدرنیستی با آن روبرو می‌شود. S/Z ، مهم‌ترین اثر وی در مورد ادبیات، به یکی از داستان‌های بسیار کوتاه بالزاک می‌پردازد. البته در S/Z سرعت پیشرفت داستان کاهش یافته و به صورت نمای ثابت طولانی‌تری درآمده است. این اثر کلاً نمایان‌گر گرایش به هرمنوتیک با دو رمز تشکیل دهنده روایت است که در زمان «برگشت ناپذیر» کارکرد می‌یابد. وقتی بارت راجع به فیلمی می‌نوشت، در مورد عکس‌های فیلم می‌نوشت.
.