دیوید ملور

بخشی از متن:

نشانه‌های بریتانیایی بودن نیویورکی بودن ۱۹۶۲ دوره‌ی اوج پاپ.
این یک عکس مد است عکسی که ساختار‌های فرهنگی را کنار هم می‌چیند و از این راه تصویری تخت همچون سطح یک تصویر به دست می‌دهد تکه‌ای شهری که به ساختارهای هندسی تقسیم شده است.
این خاصیت بتجِمن‌وار بریتانیایی زنی جوان دست نزدیک کمر و خرس عروسکی به واسطه‌ی پافشاری بر نشانه‌ای از معصومیت در محیط خیابانی کهنه و کولاژوار خود  خوانندگان بریتانیایی ِ وگ را از قلب نیویورک مستقیما مورد خطاب قرار می‌دهد
در ۱۹۶۲ آمریکایی‌سازی و تاثیر آن بر نظام‌های بازنمایی در نقاشی بریتانیایی خود را آشکار کرد.
طرح‌های پیشرفت رِیک خوشگذران دیوید هاکنی که پس از سفر او به آمریکا خلق شد شاهدی بر این مدعا بود.
درک بوشیر نیز شمایل‌نگاری جعبه‌کبریت‌های انگلندز گلوری افتخار انگلستان که توسط نوارها و ستاره‌ها بلعیده شده‌ بودند و فضایی که در آن اشیای مجزا همچون تکه‌های یک پازل هستند برخی از آنها در این فضا معلق‌‌اند برخی به یکدیگر می‌خورند یا بر روی هم می‌لغزند مرتبط با همین شرایط آمریکایی سازی را خلق کرد.
کاری که بیلی برای وگ در نیویورک انجام داد تا حد زیادی یادآور این دغدغه‌ها و استراتژی‌های تصویری بود.
سفر او به آمریکا همزمان با ورود نقاشی پاپ نیویورکی به گالری‌ها‌ی تجاری بود این فضاهای تشکیل شده از حروفی‌‌ بازاری ناپایدار و از هم پاشیده که رائوشنبرگ پیشگام آن بود فضای عکاسانه‌ی تخت و ناپیوسته‌ای که بیلی انتخاب کرده بود را تقویت کرد فضایی که یادآور عکس‌های کلاین از رم و نیویورک هم بود.
اما در حقیقت پاپ در معنای اصیل و دقیق موسیقی پاپ برای رمز‌گذاری این تصویر به کار گرفته شد تویست اولین رقص مهم پس از راک اند رول بود که تب آن همه‌گیر شد و به عقیده‌ی بیلی تنها واقعیت فرهنگی درخشان نیویورک بود به همین خاطر او به دنبال راه‌هایی بود تا جین شریمپتون را به نوعی در کنار این تصویر همیشه حاضر قرار دهد و در نهایت این ترکیب را در کنار یک تابلوی ترافیکی برای عابرین پیاده یافت تویست راه بیفتید.