بخشی از مقاله:
دیوید لوینتال جزو اولین عکاسان نسل خودش بود که جنبۀ زیبایی‌شناختیِ ساخت را به جای جنبۀ واقعیت‌گرایی‌اش بسط داد. بیش از ۲۰ سال است که اسباب‌بازی‌ها را در موقعیت‌هایی با ساختار استودیویی طوری چیده که تمثال‌های اسطوره‌های معاصر و نمادهای آمریکایی را تقلید کرده و در هاله‌ای از شک قرار دهد.
عکس‌های رنگی بزرگی که وی با دوربین پولاروید خلق می‌کند، به آدمک‌هایش ابهت اغواکننده‌ای می‌بخشند.
با این همه،دیوید لوینتال با کندوکاو در طبیعت چنین تصویرپردازی پراکنده‌ای به همان گونه که در سینما، تلویزیون، کتب و مجلات، پخش، تصفیه و محو شده سعی در زنده کردن احساساتی حقیقی دارد که هرکدام از ما می‌توانیم برای یک دنیای کاملاً تصنعی قائل شویم.
تجربۀ نگاه کردن به عکس‌های دیوید لوینتال مانند نگاه کردن به یک سری «عکس فیلم» است. تصاویری مجزا از یک فیلم که برای حداکثر تأثیر، با دقت انتخاب شده است. و اشتیاق بیننده را برای اطلاعات بیشتر برمی‌انگیزد. پدیده‌ای در حال رخ دادن است. اما همانند تماشای یک فیلم از نیمۀ آن، حس مبهمی وجود دارد که انگار سر نخ اصلی را از دست داده‌ایم. نکتۀ جالبی است. اما به طرز حسرت‌انگیزی باید به لحظه‌ای گذرا اکتفا کنیم و خودمان نتیجه‌گیری نماییم.
دیوید لوینتال که متولد ۱۹۴۹ در سان‌فرانسیسکو است، در سال ۱۹۷۰ با مدرکی در استودیو آرت از دانشگاه استنفورد فارغ‌التحصیل شد. پس از گذراندن همان سال در یک دورۀ فشردۀ عکاسی در مؤسسۀ تکنولوژی راچستر، جایی که شروع به آزمایش با مواد «کودالیت» کرد، وارد برنامۀ M.F.A در دانشگاه ییل شد و مدرکش را در ۱۹۷۳ کسب کرد. او پس از کسب مدرکی در علم مدیریت از مؤسسۀ تکنولوژی ماساچوست در سال ۱۹۸۳ به نیویورک نقل مکان کرد. از آن زمان تاکنون خود را تماماً وقف هنرش کرده است. …
.