بخشی از مقاله:
انگار که نیک برانت (عکاس حیات وحش) صبر کرده بود قرن ۲۰ تمام شود تا در ابتدای هزاره‌ی جدید ایده‌های ذهنی‌اش را مجسم کند. چرا که با این تصویر می‌توانسته فاصله‌ی عکس‌هایش را با اعماق تاریخ (با روزگار بی‌انسانی) بیشتر کند.
عکس‌های نیک برانت نه تنها تصویرگر آفریقای در حال نابودی، که روایت دنیای از دست رفته حکومت حیوانات است.
نیک برانت نیز همچون بسیاری از هنرمندان قاعده‌ستیز این سال‌ها، قلمرو عکاسی‌اش را در فضای خالی «میان» ژانرها جستجو می‌کند. و با به کارگیری قاعده‌های هر یک، در دیگری، قاعده‌ای شخصی و جدید پی می‌ریزد. تصاویر او، عکس حیات وحش به معنای متعارف آن نیست. (که در آن عکاس بیشتر در جستجوی گونه‌های مختلف و شیوه زیستی و اطلاعات نادیده شده و عجایب طبیعی و … است).
.
برانت همچو عکاسان پرتره در پیِ نمایش حالات درونی
رفتار عکاس در این تصاویر بیشتر شبیه رفتار عکاسان پرتره‌ای است. که سعی در نزدیکی و نمایش حالات درونی یک چهره دارند. نیک برانت از صبح زود تا غروب را با لندرور و راهنمای محلی‌اش پرسه می‌زند. رانندگی می‌کند تا حیوان خاصی را در گوشه و کناری ببیند: «ماشین را تا حد امکان به حیوان نزدیک می‌کنم. (حيوانات اغلب با من مشکلی ندارند. چون از آنها نمی‌ترسم). پشت لندرور دراز میکشم. تا جایی که بدنم راه دهد، به سمت حیوان خم می‌شوم. (قطعا شما اگر بخواهید شخصیت مورد نظرتان در عکس پرتره را منتقل کنید هیچوقت از لنز تله و در فاصله صد فوتی عکس نمی‌گیرید.) و عکسم را می‌گیرم.
عکس‌های او از حیوانات با این رنگمایه قهوه‌ای، و ترکیب‌بندی ساده، متمرکز و درون کادری، با زدگی‌ها و ریختگی‌ها و خراش‌های حواشی قاب تصویر، و با انتقال حس آشنای انقراض و از دست‌رفتگی چهره‌هایی که باور نداریم مال همین ۴ سال پیش بوده! بیننده را بیشتر به یاد عکس‌های پرتره قرن ۱۹ می‌اندازد. به قول آليس سيولد: «حتی مرز بین چیزها، به همان شکلی محو شده که در عکس‌های ژنرال‌های جنگ‌های داخلی آمریکا دیده‌ایم.»
نگاه حسرت بار نیک برانت به حیوانات در حال انقراض، بی‌شباهت به عکس‌های ادوارد کرتیز از سرخپوست‌های در حال نابودی نیست. او نیز در اواخر قرن ۱۹، دقیقاً با همین تمهیدات برشمرده، چهره‌ای را نشان داد که می‌رفت تا نابود شود (که شد). عکس کرتیز از آن سرخپوست رئیس قبیله که با غروری بی‌همانند، سوار بر اسبش نشسته. و به جایی در تاریخ نگاه می‌کند را در نظر بگیرید. و در ذهن تان به موازات برانت حرکت کنید.
طبیعت و حیوان در عکس‌های نیک برانت (همچون طبیعت و انسان در عکس کرتیز)، به یک هماهنگی و امتزاج آرمانی رسیده‌اند. یعنی به همان شکلی که هستند (با رابطه‌ای غیرقابل درک برای ما). برای او فضا و آسمان اطراف حیوان همان‌قدر اهمیت دارد که خود حیوان. چرا که می‌داند هر چقدر آنها تأثیرگذارتر باشند، احساس صحنه، واقعی‌تر و پذیرفتنی‌تر می‌شود. او با چرخش تمرکز از روی حیوان به سمت فضا و اتمسفر صحنه، ابعاد تصویری عکس حیات‌وحش را گسترش داده. …
.