این مقاله گزارشی از فعالیت گالری‌های نوگرای تهران در سال‌های ۸۸ و ۸۹، به قلم هدا اربابی است. در واقع، قسمت دوم گزارشی است که در شماره‌ی ۱۶ حرفه:هنرمند (تابستان ۸۵) در مورد گالری‌های تهران به چاپ رسید. مانند بار گذشته، از گالری‌داران خواسته شد تا در قالب فرم‌هایی یکنواخت اطلاعاتی در زمینه‌ی ارائه و فروش آثار در سال‌های ۸۸ و ۸۹ در اختیار ما قرار دهند.
در سال‌های اخیر، گالری‌داری از نو تعریف شده؛ رونق اقتصادی همچنان که می‌شود انتظار داشت استقلال آورده است. گالری‌ها هر چند هنوز راه زیادی تا تبدیل شدن به یک نهاد فرهنگی-اجتماعی دارند و همچنان وابسته به شخص گالری‌دار هستند، اما به نظر می‌رسد برای پر کردن خلاء‌های موجود و سر و سامان دادن به حوزه‌ی خودشان سهم بیشتری بر عهده گرفته‌اند. زمینه‌ی این فعالیت‌های جانبی از چندی قبل آغاز شده‌بود.
۱۳ گالری در این کار خیر شرکت کرده‌اند: آتبین، آران، آریا، آن،الهه، شیرین،فروهر، گلستان، طراحان آزاد، ماه، محسن، هما، هور.
بخشی از مقاله:
فضای بازار هنر و به تبع آن، گالری‌ها نسبت به ۵ سال پیش تفاوت‌های آشکاری کرده است که فهم آن نیاز به کارهای آماری پیچیده ندارد.
گالری‌های جدید یکی بعد از دیگری خیلی پرانرژی وارد میدان شده‌اند و قدیمی‌ترها آنها که نتوانسته‌اند خود را به روز نگهدارند یا از نو تعریف کنند به تدریج از میدان به در شده‌اند: هفت ثمر از دور خارج شده و سیحون و الهه به حاشیه رفته‌اند. گالری‌ها تبدیل به ساختمان‌های بزرگ چند طبقه با پرسنل متعدد شده‌اند و تعریف جدیدی از این شغل و دامنه فعالیت‌هایش می‌دهند.
وارد گالری محسن که می‌شوی در ساعات اداری (!) (غیر نمایشگاهی) آدم‌های زیادی در طبقات در رفت و آمدند و کارمند و منشی و هنرمند با کاغذی در دست از این اطاق به آن اطاق می‌روند؛ بیشتر شبیه دفتر یک تهیه‌کننده…