معرفی مقاله:
«درستی غلط» نوشته‌ی البیگِیل سولومون-گودو است. پیمان چهرازی آن را به فارسی برگردانده است. جان بالدساری(John Baldessari) را شاید بتوان یکی از غیرمتعارف‌ترین عکاسان آمریکایی دانست. در مقاله‌ی «درستیِ غلط» نویسنده به سراغ همین ویژگی غیرمتعارف او در آثارش رفته است.
خواهیم خواند که چطور جان بالدساری در یکی از عکس‌های مشهور خود به نام «غلط» با به کارگیری اصول مقدماتی عکاسی غیرحرفه‌ای، الگوی زیباشناسی عکاسی را تغییر می‌دهد. این‌که چطور با الگوهای متمایزش زیباشناسی را به طور مثال در عکسی دیگر با نام «زیبایی ناب» به چالش می‌کشد. در ادامه‌ی مقاله این سبک از عکاسی که بالدساری پرچم‌دار آن است، مورد بررسی قرار خواهد گرفت. سبکی که در فرهنگ معاصر آن زمان یعنی در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ آمریکا بازتاب پیدا می‌کند و می‌بینیم که چه واکنش‌های را در هنر معاصر به همراه دارد.
بخشی از متن:
آن دسته از نقاشی‌های نشنال‌سيتیِ (در سَن‌ديِگوی کاليفرنيا) جان بالدساری، که در قالب دو مجموعه‌ی نمايشگاهیِ مهم ارائه شدند، واجد هاله‌ای موزه‌ای هستند. واجد زنگار ظريفی از بارِ تاريخیِ هنر. حتی _ باآن‌که بعيد به نظر می‌رسد_ واجد گونه‌ای مرجعيت که چه‌بسا گريزناپذير بوده. آن پديده‌ی منحرف که محصولات فرهنگیِ مرزشکن پيش از هر چيز به‌واسطه‌ی آن به گونه‌ای حيات ثانویِ «هاله‌مند» دست می‌يابند. دست‌کم سابقه‌ای به‌‌قدمت فوّاره‌ی(کاسه توالتِ) دوشان دارد. ازاين‌رو، هيچ دليل مُتقنی وجود ندارد که انتظار داشته باشيم آثار برجسته‌ی جان بالدساری در سال‌های ۶۸-۱۹۶۶ در برابر آن فرايند پيچيده‌ای مقاومت کرده باشند که در زمان مقتضی اثری نامتعارف را به اثری مرجع بدل می‌کند. با اين وصف اين نکته برايم چندان بی‌معنا نيست که طیّ چندين سال گذشته هر بار که در محيط موزه با غلط (۶۸- ۱۹۶۷) مواجه شده‌ام به خنده افتاده‌ام. …