«تهران “بر” ما حرف می‌زند» عنوان یادداشتی به قلم ایمان افسریان در باب نقاشی‌های دیواری تهران است. افسریان با نگاه به تاریخ ایران و وقایع سیاسی اجتماعی آن نقاشی‌های دیواری را آیینه تغییرات به وجود آمده در جامعه می‌داند. دیوارهای تهران در دوره جنگ و پس از جنگ با تعلق خاطر به یاد و خاطره شهدا بر تصاویر و سمبول‌های آنان در نقاشی‌های دیواری تمرکز دارد. پس از آن در دوران سازندگی و بارقه‌های نخستین سرمایه‌داری بیلبورد‌های تبلیغاتی پدیدار می‌شوند و همزمان پیام‌های ایدئولوژیک و مذهبی به تصویر کشیده می‌شوند.
متن ایمان افسریان در توصیف نقاشی‌های شهری دهه هفتاد چنین می‌گوید: «تهران تاب دیالوگ ندارد. با ما حرف نمی‌زند. “بر” ما حرف می‌زند. گوش شنیدن ندارد. به جایش هزار زبان دارد…». این تغییرات در دوره‌های بعدی ریاست جمهوری با تناسب نوع سیاسیت‌گذاری دولت بر چهره شهر اثر گذاشته است. در دولت بعدی، از بیلبوردها پیام خدمت‌گزاری دولت دریافت می‌شود و این تغییر چهره همچنان در این تغییرات سیاسی هر بار به رنگی دیگر در می‌آید.
بخشی از متن:
مجموعۀ ما بیش از حاصل جمع تك تك ماست. شهر بیش از مجموع شهروندان آن است. تهران از جمع شدن ما درست نشده. این شهر بیش از ماست. او ما را نصیحت می‌كند. این شهر به ما فشار می‌آورد. ما را له می‌كند. طهران به ما می‌گوید صدای خنده پدر و مادرمان را ضبط كنیم. تهران به ما می‌خندد و می‌گوید وقتی می‌خندیم زیباتر می‌شویم….