از نخستین روزهای به بار نشستن عكاسی و پیدا شدن پدیده‌ای به نام عكس، بسیاری از جمله لویی آراگو، دگرگونی‌های سترگی را در آینده‌ی بشریت به واسطه عكاسی پیش‌بینی کردند. عكاسی با شدت و سرعتی وصف‌ناپذیر، نفوذ در شئون گوناگون زندگی بشر را آغاز نمود و جنبه‌های كاربردی آن بسیار زود جای نقاشی و طراحی را در علم، زندگی روزمره، پدید آوردن اطلاعات و ساختن مستندات گرفت، بدان سان كه پس از مدتی انگار از روز نخست وجود داشته و گذران زندگی بدون آن به امری ناشدنی بدل شد.
یكی از زمینه‌های كاربری عكس در تصویر كردن هویت ظاهری افراد در كارت‌های شناسایی و شناسنامه‌ی آن‌هاست. این نقش كه پیش از عكاسی و در شكلی محدود به عهده‌ی نقاشی بود، به سانی گسترده و فراگیر به دوش عكاسی گذاشته شد و كسب و كار تازه‌ای به نام عكاسی پرتره‌ی شناسایی یا شناسنامه‌ای به دنبال آن پدید آمد. اكنون دیگر هویت هر فرد از طریق عكس او بر كارت شناسایی‌اش مورد تائید یا تكذیب قرار می‌گرفت.
گاه این عكس‌ها برای شناخت نخستین از ظاهر افراد به جهت آشنایی، دوستی، ازدواج، استخدام و… بین مردم رد و بدل می‌شد و این به شكل یك عادت پایا تا روزگار کنونی ادامه یافت. روزگاری كه در آن تصاویر عكاسی و فیلم‌های ویدئویی همزمان با پدید آمدنشان در تمامی دنیا قابل مشاهده‌اند. روزگاری كه از طریق شبكه‌ی جهانی، فاصله‌ها به اندازه‌ی فشار دادن یك كلید كوتاه شده‌اند و تمامی اطلاعات بشر از ابتدای خلقت تاكنون در آن قابل دستیابی است.
بخشی از مقاله:
عكس‌ها در این میان، از سویی نقش واسطه و واقعی‌كننده‌ی فضای مجازی را دارند و از سوی دیگر این فضا را به شكلی منحصربه‌فرد جذاب و تلطیف می‌کنند. گشت‌وگذارهای اینترنتی در حساب‌های باز شده توسط دوستان، اغلب به گشت‌وگذار در عكس‌های او می‌انجامد. عكس‌هایی كه نه به شكل منسجم و یا با طرز تلقی خاص، بلكه صرفاً برای فتوبلاگ و آلبوم تصویری دیجیتال، و در نهایت برای گرفته شدن، گرفته شده‌اند.
عكاسی دیجیتال سبب شده دو عامل مهم بازدارنده از عكاسی، یعنی صرف وقت و هزینه‌ی مالی در رسیدن به تصویر عكاسی، حذف گردد. از اینرو موضوعاتی كه تا پیش از این ارزش ثبت شدن بر روی امولسیون نقره را نداشتند، یا در هنگام رویدادشان دوربینی برای ثبت وجود نداشت، با ظهور عكاسی دیجیتال و دوربین تلفن‌های همراه یا صفحه‌ی نمایشگر لپ‌تاپ‌ها، دوربین‌های نصب شده در جلو و عقب اتومبیل‌ها، معابر، راهروها و دیگر فضاهای عمومی، به آسانی و به مقدار زیاد قابل ثبت شده‌اند. این افزون بر دوربین‌های جمع‌وجور دیجیتال است كه به تعدادی غیر قابل تصور در دسترس همگان است و كار كردن با آنها نیز نیاز به تجربه یا دانش عكاسی ندارد و كیفیت تصاویر حاصل از آنها برای مصارف یادشده كاملاً قابل قبول و گاه به مراتب بیش از انتظار است، بدانسان كه بسیاری از حرفه‌ای های عكاسی نیز همیشه یكی از آنها را همراه خویش دارند. با چنین روندی به‌طور طبیعی شمار عكس‌های گرفته شده به شكل فزاینده‌ای افزایش می‌یابد و موضوعات، صحنه‌ها و اساساً ابژه‌ها دیگر از جایگاه قبلی در عكاسی نقره برخوردار نخواهند بود.
در واقع دنیای عكاسی در دو برهه از تاریخ خود به لحاظ انبوهی و تیراژ تولید عكس، انقلابی شگرف و تأثیرگذار را تجربه كرده است. نخستین‌بار از سال ۱۸۸۸ به بعد با تولید و به بازار عرضه شدن دوربین‌های قابل حملِ جعبه‌ای و نسبتاً كوچك كداك است كه در سال اول تولید با قیمت ۱۰ دلار و بعدها ۱ دلار، میلیون‌ها نفر را به سوی عكاسی كشید و دستیابی به عكس‌های مورد نیاز خانوادگی و متعارف‌را به شكلی بی‌سابقه ساده و ارزان کرد. انقلاب دوم، یك سده بعد در سال ۱۹۸۸ با معرفی و به بازار آمدن نخستین دوربین‌های دیجیتال به وقوع پیوست، هرچند تا این تاریخ ابزار و مواد خام عكاسی به حدی از پیشرفت رسیده بودند كه با دوربین‌های جمع‌وجور عكاسی فیلم، هركس به راحتی و با فشار تكمه‌ای می‌توانست تصویری دقیق، شفاف، خوشرنگ و لعاب و سریع را ثبت كند، اما هنوز لازم بود كه فیلم پس از نوردهی با هزینه‌ای نسبتاً بالا ظهور و چاپ گردد. …