بخشی از مقاله:
آنچه به صورت پارادوکسیکال در مورد جامعه ما مشهود است، رویکرد شدید عاطفی ما به گذشته خود و همزمان تخریب سریع و شتابزده‌ای‌ست از هر آنچه که از گذشته برایمان باقی مانده است! در تعریف نوستالژی آمده است: نوستالژی، شکوه بخشیدن و بزرگ‌نمایی‌کردن گذشته است. گرایشی که با نگاه اسطورهای و گاه افسانهای ما به تاریخ و هویت تاریخی‌مان انطباق‌پذیر و غیرقابل‌انکار است. با نگاهی به نقاشی‌های دیواری در شهر تهران، گرایش‌های ادبی‌مان در دوران معاصر و صورت‌های دیگر بازنمایی خاطرات، تفسیرها و تعبیرهای شخصی و جمعی‌مان، دلتنگی و تقدس‌نمایی جامعه‌مان نسبت به گذشته را می‌بینیم. و خود را با هویت ذهنی‌مان از گذشته‌ی
خود مقایسه می‌کنیم و دچار نوستالژی می‌شویم. اما هر آنچه را به صورت ملموس و فیزیکی از قبل باقی مانده است را تخریب می‌کنیم…