بخشی از مقاله:
«خیابان‌ولیعصر(عج) می‌تواند مانند شانزه‌لیزه در همه جهان معروف باشد.» این جمله‌ای است که به مناسبت ثبت ملی و جهانی ولیعصر، هر از گاهی از دهان مسئولان شهرداری تهران شنیده می‌شود. آدم را ياد رؤيای ناصرالدين شاه پس از اولين بازگشتش از فرنگ می‌اندازد. هنگامی که اراده کرد يک شانزه ليزه‌ی ايرانی بسازد که حاصل آن شد خيابان خيابان لاله‌زار. نماد نوگرايی و زيبايی در دوران خودش.
حالا اولين سؤال اين که، چرا خيابان «وليعصر»* ثبت ملی شده و ثبت جهانی خواهد شد؟ به ده‌ها دليل که سازمان زيباسازی شهر تهران مهم‌ترين‌شان را طول مسير و وسعت دامنه‌ی آن، نقش ارتباطی‌اش در پيوند شمال و جنوب و بافت قديم و جديد، وجود مفصل‌های اصلی شهری يعنی ميدان‌ها و چهار‌راه‌های مهم در ميان آن، هماهنگی خيابان با ساختار طبيعی شمال به جنوب شهر، برخورداری از زيبايی‌های طبيعی کوه البرز، وجود نهرها، قنات‌ها و چنارهای کهن، تنوع کاربری، در بر داشتن اطلاعات گسترده‌ی تاريخ معماری تهران، نقش‌پذيری آن به عنوان يک مقصد و نه يک معبر و فضای زنده و فعال آن می‌داند. هر چند در اين فهرست، توجه به خاطرات مردم از اين خيابان و احساسات عميق و نوستالژيک آنها نسبت به آن به اندازه‌ی دلايل فنی پر‌رنگ نيست. اما جای شکر باقی‌ست که قرار است برای اولين بار از اين خيابان خاطره‌انگيز رسماً قدردانی و نگهداری شود…