بخشی از مقاله:
ده عکسی که در نمایشگاه آثار ایلیا گاوین در معرض دید قرار گرفته‌اند به درک بیشتری نیاز دارند. چرا که شکل ظاهری آنها نیز بسیار غیرعادی می‌نماید. بطور نمونه درختی که توسط بطریها پوشیده شده. کتی که توسط مدارهای الکتریکی روی آن دوخته شده است. یا جعبه‌ای که در میان یک گیرۀ فلزی قرار گرفته از آن زمره می‌باشند.
بیشتر قطعه‌های بکار رفته اجزایی معمولی هستند. مثل ریسمان، گره‌های پارچه‌ای، زنجیر و اتصالات ساختۀ دست از مفتولهای فلزی. سادگی موجود در مواد بکار رفته بیانگر نوعی خلاقیت و یا شاید نبود آن می‌باشد.
اگر که خودمان را به حال و هوای موجود در عکسها نزدیک کنیم – فضاهایی که در قالب بطری و یا جعبه شکل گرفته‌اند و یا جستجو برای یافتن یک جریان الکتریکی – آن وقت است که قادر خواهیم بود از این ابزار چیزی برای پی‌گیری و تعقیب آن بدست آوریم.
با جزییاتی که می‌توان از یک دوربین قطع بزرگ (view camera) و چاپهایی در ابعاد بزرگ بدست آورد – ۴۰ x 32 و ۲۳ x 19 اینچ – قادر خواهیم بود که از نزدیک میخها و دانه‌های کدو حلوایی، انبردست و لامپهای روشنایی را مورد بررسی قرار دهیم.
هر عنصری که در صحنه قرار دارد به نوبه خود قسمتی از آن مشغولیت ذهنی است که به تصویر کشیده شده است. هر چند که خود گاوین در بیشتر عکسها حضور دارد – در حالیکه به پشت خوابیده و در کنار درخت بطری قرار گرفته، یا در حال پوشیدن کت سیمی است و یا کنار جعبۀ متصل به گیره ایستاده است – با اینحال صحنه تحت مالکیت یک نوع مشغولیت ذهنی قرار گرفته است نه مالکیت او. گاوین در تصاویر بیشتر بصورت یک عنصر سرگردان ظاهر می‌شود تا یک سازنده. چهره‌اش بی‌روح و خالی از احساس می‌باشد. …
.