امیر احمدی‌آریان

بخشی از متن:

عکس اندرس گورسکی از بورس شیکاگو
از دور که نگاهش کنی کاملاً بی‌معناست شبیه است به یکی از آن نقاشی‌های ابسترهای که شصت سال دیر به دنیا آمده اند یکی از همان انفجار آبی بر زمینه سفیدها که محصول پاشیدن ابلهانه مشتی رنگ روی بوم اند مشخصه این تابلوها بی منطقی شان و تن دادنشان به منطق تصادف است در این نقاشی ها رنگ روی بوم رها می شود تا جهتش را پیدا کند، و نتیجه این اعتقاد عارفانه به تعقل رنگ ها چیز مضحکی می شود که هنوز به دلایلی که می دانیم طرفداران بسیار دارد.
جلوتر برویم آنچه از دور مشتی لکه رنگ تصادفی به نظر می‌رسید در حقیقت عکسی است از جایی که می توان نماد اوج عقلانیت و تصادف گریزی قلمداد کرد عناصر عکس نیز این عقلانیت و حساب و کتاب پیچیده را تشدید می کنند چند صد آدم مرتب و تمیز با لباس های فرم پشت کامپیوترهای غول پیکری که هر کدام ریز اطلاعات تک تک سهم‌های مبادله شده را در خود دارند آدم هایی خیره به مانیتور در حال پردازش اطلاعات و نظارت بر بازار و دیگر وظایفی که از یک بورس عظیم انتظار می‌رود بورس شیکاگو قاعدتاً باید نماد نظم و ترتیب و حساب و کتاب باشد و قاعدتاً هر تصویری از آن باید خواننده را از فرط عقلانیتی که در آن موج می‌زند شوکه کند.
در عکس اندرس گورسکی چه اتفاقی می‌افتد در این عکس از بالا از بورس شیکاگو فواصل دور و نزدیک با هم ناهمخوانند و این به دلیل تنش سختی است که در دل عکس وجود دارد تمام هنر گورسکی در انتخاب زاویه عکس و انتخاب ترکیب تنش‌زا از عناصر درونی آن است گورسکی در واقع مازاد بورس شیکاگو را به تصویر کشیده است و این مازاد چیزی نیست جز همان توحشی که از کنار هم قرار گرفتن عناصری صد در صد عقلانی بیرون می‌زند عکس گورسکی بی شک درباره توحش است و بی نظمی و ازدحامی که در آن موج می‌زند نیاز به توضیح ندارد اما مسئله این است که برای به تصویر کشیدن توحش عکاس به قبایل آفریقایی یا زندان گوانتانامو سفر نکرده است یافتن توحش در مکان هایی از این دست از عهده هر صاحب چشمی برمی آید گورسکی آن توحش و خشونتی را به تصویر کشیده که همیشه از چشم دور می ماند و آن توحشی است که در دل عقلانیت موج می زند و همچون حفره مرکزی آن عمل می‌کند در این عکس بورس شیکاگو مکانی موحش و ترسناک است مکانی است آشفته و شلوغ و افراد مثل زنبورهای کندوی عسل در هم می لولند و جان می کنند این آخرین چیزی است که در مواجهه با هر تالار بورس به چشم ناظر عادی می آید حال آن که باید اولینشان باشد گورسکی این اولویت را به یادمان می آورد.