ابلاردو مورل عکاس کوبایی است که پس از مهاجرت به آمریکا به عکاسی روی آورد. مورل در جوانی به سمت نوعی هنر طغیانگر گرایش داشت. پس از آنکه مدتی مجبور به حضور در خانه بود، فضاهای داخلی را سوژه‌ی خود قرار داد. مورل تحت تاثیر جو آموزشی و عکاسانی همچون وینوگراند به عکاسی خیابانی روی آورد اما نقطه متمایز در تجارب او استفاده از فرآیند کمرا آبسکیورا (اتاق تاریک) در عکاسی بود. او تلاش کرد از بسیاری از مناظر و ساختمان‌های مطرح با تکنیک کمرا آبسکیورا عکاسی کند. خلاقیت مورل محدود به این سبک نشد. او در فرآیند عکاسی خود دو عنصر شانس و کنترل دقیق صحنه را به موازات هم پیش می‌برد. این مقاله تلاش می‌کند تکنیک ها و شیوه‌های نگرش ابلاردو مورل را در عکاسی شرح دهد و وجه تمایز این عکاس را بازگو کند.
بخشی از مقاله:
ابلاردو مورل سال ۱۹۴۸ در شهر هاوانا پايتخت كوبا به دنيا آمد و سال ۱۹۶۲ همراه با پدر، مادر و خواهرش پس از واقعة “خليج خوك‌ها”و شروع رژيم فيدل كاسترو، به آمريكا مهاجرت كرد. زمان زيادی طول كشيد تا آبلاردو چهارده ساله بتواند در كشور جديدی كه حتی زبانش را نمی‌دانست، هضم شود. ابتدا هفت ماهی را در ميامی گذراندند، و پس از آنكه پدرش در نيويورك شغلی پيدا كرد، به آنجا رفتند. خودش هم به عنوان پادوی داروخانه مشغول به كار شد. و با پس‌انداز حقوقش توانست اولين دوربينش كه يك كداك براونی جعبه‌ای بود، را بخرد.
مورل تحصيلات دبيرستانی‌اش را در يك مدرسه‌ی دولتی گذراند ولی در ۱۹ سالگی توانست با برنده شدن در يك بورسيه‌ی دانشجويی، در كالج “باودوين” ثبت نام كند. (مؤسسه‌ای كه دو دهه بعد به او دكترای افتخاری اعطا كرد)…
