«پرسه‌زنی در شهر به مثابهی امری فرهنگی»، گفت‌وگویی با ناصر فکوهی است. وی به مفهوم پرسه‌زنی پرداخته است. جامعه‌ی مدرن در فضاها و زمان‌های خاصی از خود که بنا بر فرهنگ و میزان درونی‌شدن فرایندهای دموکراتیک بسیار متفاوت هستند، پرسه‌زنی را به رسمیت شمرده و تشویق کرده و از آن حمایت می‌کند. وجود پرسه‌زنان برای یک خیابان، می‌تواند ارزش آن خیابان را در سطح شهر بالا ببرد.
بخشی از مقاله:
پرسه‌زنی را شاید بتوان مفهومی مدرن به شمار آورد که با انقلاب صنعتی و پیدایش فضاهای جدید شهری و به ویژه مفهوم «خیابان» آغاز می‌شود. و در چارچوب این مدرن‌بودگی، نه تنها مشروعیت دارد بلکه توصیه نیز می‌شود. و بسیاری از نشانه‌گزاری‌های شهری و تصویرهای شهر براساس آن تنظیم می‌شوند. البته به این شرطِ محوری که حداقل آزادی‌های «سوژه» در بیان، ظهور، کنش و واکنش حرکت‌های کالبد‌ی‌اش تحقق یافته باشد و سرکوب نشود. از این‌رو، پرسه زدن با آن مفهوم قدیمی‌تری که با آن هم‌پوشانی معنایی دارد در تضاد است.
این مفهوم در زبان فارسی با واژه‌ی «ولگردی» و واژگان مشابهی نمایندگی می‌شود که معادل‌هایی کمابیش مشابه نیز در زبان‌های دیگر دارند. اکثریت این واژگان دست‌کم در جوامع متعارفی که ما می‌توانیم به آنها استناد کنیم، به جهان پیش از صنعتی شدن، پیش از ظهور شهرها به مثابه زیستگاه‌های اصلی انسان‌ها و پیش از «خیابان» به مثابه فضایی برای بیان آزاد موقعیت «سوژه» برمی‌گردند. بنابراین در آنها پرسه‌زدن نه مشروعیت دارد و نه توصیه می‌شود…