بخشی از متن:
روزهای زیادی از زندگی من در خیابان انقلاب تهران گذشته. تئاتر شهر رفتنها و آن دوران ِخوش ِ هنرستان، دانشگاه و… تا به امروز.
وقتی عکاس باشی ـ آن هم عکاس مستند ـ احساسِ دِین میکنی که بعضی کارها را به طور حتم باید انجام داد. این مجموعه یکی از همین بایدهاست. عکاسی از خیابانی که سالهاست مرا در خود جای داده. با مردمانی که با صمیمیت (یا بی هیچ) از کنار هم گذشتیم و ناخواسته، خاطراتی برای یکدیگر رقم زدیم.
عکسها توسط یک دوربین قطع متوسط گرفته شده با روشی که به یک عدم وضوح اتفاقس دست یابم. این عدم وضوح ارجاعیست به حال و هواس خاطرهایِ مجموعه و همچنین دستیابی به تجربه‌ای نو در عکاسی مستند (برای خودم).
مستندنگاری‌های ناواضح شاید یک تجربه است برای ستایش این خاطرات، خاطراتی که به واسطه‌ی این عکسهای به ظاهر شخصی، مُبدل به خاطراتی برای همگان شده.