بخشی از متن:
امپراتور هيروهيتو۱ در پانزدهم آگوست ۱۹۴۵ در پيغامي راديويي به مردم ژاپن اعلام کرد که شکست‌درجنگ جهاني دوم را پذيرفته است. اين پيغام منجر به خاتمة جنگي شد که تقريباً ۱۵ سال طول کشيده بود. همچنين، پايان دوره‌اي که کاغذهاي عکاسي و فيلم خام کمياب شده و به خاطر يک سري محدوديت ها، آزاديِ عکاسي کردن و چاپ عکس از همگان سلب شده بود. با اينکه بسياري از شهرهاي ژاپن با حملات هوايي ويران شده بودند و حتي مدت زيادي طول کشيد تا وضعيتِ پخش غذا به حالت عادي برگردد، موقعيت عکاسي به زودي به وضع عادي بازگشت.
مجلات عکاسي مانند کمرا ۲ و آساهي کمرا ۳ بعد از جنگ، به سرعت انتشار خود را از سر گرفتند و به دنبال آنها نشريات ادواري اي مانند فوتو آرت۴، نيپون کمرا ۵ و کمرا ماينيشي۶ نيز کار خود را آغاز کردند. اين مجلات راه را براي پيشرفت جنبش‌هايي مانند فتو رئاليسم و عکاسي ذهن گرايانه۷ در دهة ۱۹۵۰ باز کردند.
با اينکه طي سال‌هاي قبل از جنگ و همچنين بعد از آن، عکاسان آماتور بسيار فعال بوده و نظريه هاي عکاسانة خود را ارائه مي دادند، در اواخر دهة ۱۹۵۰ عکاسان جوان‌تر سعي کردند به بيانات عکاسانة خود عمق بيشتري ببخشند و خود را به عنوان “خالق” آثار هنري باور کنند. اين هنرمندان با فراگيريِ سبکِ عکاسان اروپايي و آمريکايي، تغيير شکلِ جامعة ژاپنيِ بعد از جنگ را در پيش روي خود تجربه مي‌کردند. فعاليت‌هاي، گروه عکاسيvivo8 که در سال ۱۹۵۹ توسط شومِيي توماتسو ۹،ايکو ناراهارا۰۱ و ايکوهوسو ۱۱ شکل گرفت، نمونه‌اي از اين گرايشات است.
عکاساني ماننديوشيو واتانابه ۱۲، هيروشي هامايا ۱۳، کِن دومون ۱۴ و ايهي‌کيمورا ۱۵ از جمله عکاسان معروفي بودند که نه تنها قبل از جنگ، بلکه بلافاصله بعد از اتمام جنگ نيز به طور گسترده در زمينة عکاسي به فعاليت پرداختند
هامايا زماني که در سال ۱۹۵۲ از شهر تاکادا۱۶ (شهري ساحلي که سال‌هاي جنگ را در آنجا گذراند) به توکيو بازگشت، دوباره به عکاسي روي آورد و در ۱۹۵۴ شروع به عکاسي از آن منطقه کرد، تا جايي که در ۱۹۵۷ مجموعه اي به نام اورا نيون ۱۷ را ارائه داد. هدف او از اين مجموعه، به تصوير کشيدنِ رابطة بين آدم ها و محيط اطرافشان بود که تأثير بسياري بر عکاسي مستندِ آن دوره گذاشت. او به زودي حوزة عکاسي خود را به همة گوشه‌هاي جهان گسترش داد و اولين عکاس ژاپني اي شد که با مگنوم همکاري کرد و شهرتي جهاني يافت.