عصر پرووُک يا عکاسي ژاپن پس از جنگ جهاني دوم عنوان يکي از مجموعه‌هاي به نمايش گذاشتة شدة اخير ما درموزة هنر مدرن سانفرانسيسکو است. پس از ويراني ها، و شکست ژاپن درجنگ جهاني دوم،اين کشور وارد دورة جديدي از تجربة فرهنگي شد که بسيار تحت تأثير نيروها و فرهنگ آمريکايي بود.عکاسان ضمن تلاش براي خلق زبان بصري جديد به اين تغييرات پاسخ دادند. زباني که خود را از سنت جدا ساخته بود ولي در عين حال يادآور فرهنگ قديم‌نيز بود.
موزة هنر مدرن سانفرانسيسکو در دهة ۱۹۷۰ زير نظر جان هامفري و وان درن کوک شروع به جمع آوري اين آثار کرد. اما قسمت اعظم اين مجموعه در دو دهة اخير توسط مجموعه دار بزرگ عکاسي ساندرا فيليپس جمع آوري شده است.
در اين نوشته او با شاعر، مقاله نويس، مترجم و طرفدار مشتاق عکاسي ژاپن، دبليو اس دي پريو در يک مکالمه همراه شده است.
ساندرا فيليپس: چه نکته‌اي در عکاسي پس از جنگ ژاپن بيش از هر چيز تو را جذب کرد؟
دبليو اس‌دي پريو: اول‌ازهمه خاصيت به يادماندني وآرشيوي‌عکاسي خياباني. دقت کنيم که اين ويژگي‌ها در يکي از مهم‌ترين دوره‌هاي تاريخ ژاپن اتفاق افتاده است ـ از ۱۹۴۵ تا تقريباً اواخر دهة ۱۹۶۰ يعني در ابتدا و در هنگامة حضور اجتناب‌ناپذير آمريکايي‌ها و پس از آن به صورتي متفاوت در دورة اشغال. و همة اين چيز‌ها توسط اين عکاسان درک و تجربه شده بود. فکر مي‌کنم هنگامي‌که آمريکايي‌ها بمب اتم را روي هيروشيما و ناگازاکي انداختند دايدو مورياما۵ هفت يا هشت ساله بوده است ولي او عليرغم سن کم از آنچه اتفاق مي‌افتاد آگاه بوده.
