معرفی مقاله:
در باب فواید و مضار فعل مذموم نظرسنجی
حرفه هنرمند از هنرمندان و هنرشناسان درخواست کرده بود تا در نظرسنجی ای شرکت کنند. نظرسنجی در مورد ده هنرمند برگزیده هنر نوگرای ایران (به‌تقریب، از دهه ۱۳۲۰ شمسی تا زمان ما) فارغ از مرزهای رسانه‌ای، و البته بدون در نظر گرفتن هنرهای کاربردی چون گرافیک یا حوزه‌های مشابه، است. عده‌ای قانع نشدند و شرکت نکردند. صد نفر هم نظر خود را اعلام نمودند و ده هنرمند منتخب خود را به ترتیب اولویت برگزیدند.
در گام نخست، می‌توان گفت که نتایج به دست آمده، فارغ از هر نوع تردیدی که بتوان در مورد ابعاد مختلف پروژه وارد دانست. خود داده‌ای واقعی و غیرقابل تردید هستند که به عنوان برایند نظر بخش قابل‌توجهی از جامعه هنری ایران در سال ۱۳۹۳ ارزش ثبت شدن را دارد. از جهات مختلف قابل تأمل و تحلیل است. نکته بعدی مربوط به پیش‌فرضی است که در پس بسیاری از ناخرسندی‌ها نسبت به چنین پروژهای به صورت پنهان و آشکار وجود دارد. این‌که مسیر درست برای رسیدن به ممتازترین آثار و هنرمندان یک جامعه هنری خاص نظرسنجی‌های همگانی‌ای از این دست نیست.
برای این کار به معیارها و ارزش‌های محکم و دقیقی نیاز است. معیارهایی که با گذر زمان، به واسطه شکل‌گیری مراجعی چون تاریخ هنر و نقد هنری، و با مراجعه به افراد خبره و کارشناسان و کسانی که دانش و تجربه این کار را دارند حاصل می‌شود. حقیقت آن است که نتایج به دست آمده نیز جز در برخی موارد چندان عجیب و دور از ذهن نیست. تاریخ هنر ضرورتا بر مبنای ویژه‌ترین سلیقه‌ها و ظریف‌ترین معیارها نوشته نمی‌شود، و عوامل مختلفی در شکل‌گیری آن دست‌در‌کار است. در باب این موضوع می‌توانید به متن «آیا آنکه غربال به دست دارد از عقب کاروان می‌آید؟» نگاهی داشته باشید.
.
مطالعه‌ی مقالات دیگر ایمان افسریان.
.
بخشی از مقاله:
«تاپ‌تن منتشر کردن کار مجله‌های زرد است. هنر مسابقه نیست که اول، دوم، و دهم داشته باشد». «شما به این طریق امتیاز دوباره‌ای به همان‌ها می‌دهید که در تمام این سال‌ها به هر راه و روشی بوده خود را روی صحنه و در تیتر اول رسانه‌ها و اخبار نگه داشته‌اند». «با نظرسنجی از همه نمی‌شود هنرمندان تأثیرگذار و تاریخ‌ساز را انتخاب کرد. باید تاریخ‌نگاران خبره آنها را انتخاب بکنند. هر کسی صلاحیت اظهارنظر در مورد هنرمندان برگزیده را ندارد.»