بخشی از مقاله:
«خیابان‌ولیعصر(عج) می‌تواند مانند شانزه‌لیزه در همه جهان معروف باشد.» این جمله‌ای است که به مناسبت ثبت ملی و جهانی ولیعصر، هر از گاهی از دهان مسئولان شهرداری تهران شنیده می‌شود. آدم را یاد رؤیای ناصرالدین شاه پس از اولین بازگشتش از فرنگ می‌اندازد. هنگامی که اراده کرد یک شانزه لیزه‌ی ایرانی بسازد که حاصل آن شد خیابان خیابان لاله‌زار. نماد نوگرایی و زیبایی در دوران خودش.
حالا اولین سؤال این که، چرا خیابان «ولیعصر»* ثبت ملی شده و ثبت جهانی خواهد شد؟ به ده‌ها دلیل که سازمان زیباسازی شهر تهران مهم‌ترین‌شان را طول مسیر و وسعت دامنه‌ی آن، نقش ارتباطی‌اش در پیوند شمال و جنوب و بافت قدیم و جدید، وجود مفصل‌های اصلی شهری یعنی میدان‌ها و چهار‌راه‌های مهم در میان آن، هماهنگی خیابان با ساختار طبیعی شمال به جنوب شهر، برخورداری از زیبایی‌های طبیعی کوه البرز، وجود نهرها، قنات‌ها و چنارهای کهن، تنوع کاربری، در بر داشتن اطلاعات گسترده‌ی تاریخ معماری تهران، نقش‌پذیری آن به عنوان یک مقصد و نه یک معبر و فضای زنده و فعال آن می‌داند. هر چند در این فهرست، توجه به خاطرات مردم از این خیابان و احساسات عمیق و نوستالژیک آنها نسبت به آن به اندازه‌ی دلایل فنی پر‌رنگ نیست. اما جای شکر باقی‌ست که قرار است برای اولین بار از این خیابان خاطره‌انگیز رسماً قدردانی و نگهداری شود…