عکاسی مد / Fashion Photography

به همین دلیل، پرداختن به ژانر عکاسی مد از آن رو شایسته است که این حوزه از عکاسی تبلیغاتی، با بحث‌هایی که پیرامون ساحت زنانگی و بازنمایی جنسیت‌یافته در گرفته، به شکل خاصی مورد توجه قرار گرفته است. صنعت مد ، ابزار دیگری فرا دست‌مان می‌نهد تا با آن شکل‌گیری اجتماع دیگری از ”امر تماشایی” را تشخیص دهیم. جنیفر کریک در کتاب خود با عنوان «چهره‌ی مد»، روایتی تاریخی از تکنیک‌های عکاسی مد به دست می‌دهد که از پیکتوریالیسم عکاسانه‌ی ابتدایی قرن نوزدهم آغاز شده، با ساختارهای جنسیت‌یافته‌ى سال‌های دهه‌ی ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰، که بیش از پیش زنان را به مثابه‌ی کالا بازنمایی می‌کردند، ادامه پیدا می‌کند، و با پرداختن به اهمیت فزاینده‌ی عکاس مد در سال‌های دهه‌ی ۱۹۶۰ و تأثیر تکنیک‌های سینمایی، که منجر به تبدیل هر چه بیشتر خود پوشاک به موردی فرعی در عکاسی مد شد، خاتمه می‌یابد.
تا آنجا که ویژگی عکاسانه‌ی تصاویر مد در نظر باشد، تمایل به بحث درباره‌ی آن‌ها در کتاب‌ها دیده می‌شود؛ کتاب‌هایی که غالباً توسط مؤسسات اقتصادی‌ای مانند “ووگ” سفارش داده می‌شوند، و در آن‌ها به ستایش از این تصاویر و ارتباط آن‌ها با عکاسی [هنری] پرداخته می‌شود. در این فرآیند، به جای پرداختن به خود ژانر، آثار عکاسان به طور جداگانه مورد بحث قرار می‌گیرد.
افرادی همچون بروکس، اونز و تورنتون، در بحث‌های‌شان پیرامون تصویر مد و سکسوالیته، موضوع را از طریق مثال‌هایی کلیدی از آثار بعضی از عکاسان مطرح دنبال کرده‌اند. جستارهای آنان، شامل مطالعات موردی نقادانه پیرامون تصاویر مد در دهه‌های ۱۹۶۰، ۱۹۷۰، و ۱۹۸۰، اثر عکاسانی همچون هلموت نیوتون، گی بوردن، و دبورا توربویل است. در توجه به عکاسی مد به عنوان حوزه‌ای برای بحث، آشکارا به نظر می‌رسد که تصاویر رنگین و درخشان (مجلات مد) که بیشتر بحث پیرامون آن‌ها صورت می‌گیرد، در تقابل با عکس‌های مد کاتالوگ‌های پستی معمولی قرار داده می‌شوند، که می‌توان آن‌ها را نوعی تصویرسازی مد توصیف کرد.
نشانه‌ها یا ویژگی‌های چندی از عکاسی مد که توسط نویسندگان مختلفی به آن‌ها اشاره شده است، ارزش آن را دارد که در کنار هم به آن‌ها اشاره شود، تا به این ترتیب، به شناخت ژانر کمک کند. برای مثال سرشت گذرا و ناپایدار مد، تصویر مد را تحت تأثیر قرار داده است. اونز و تورنتون، از این پدیده به واسطه‌ی توانایی تصویر مد در جذب و پذیرش [رهایش‌هایی خارق‌العاده] و در امان ماندن از اتهام خشونت مفرط، پورنوگرافی و وقاحت، بحث کرده‌اند. پالی دولین، هم به سرشت متناقض ناپایداری تصویر مد اشاره می‌کند، چرا که هدف آن در آن واحد نیل به درزمانی و بی‌زمانی است.
به هر حال باید پذیرفت که این ژانر از عکاسی با تمام حواشی‌اش، امروزه به ژانری مهم تبدیل شده است و به همین دلیل توجه به آن بابی تازه را در نگاه ما به عکاسی باز خواهد کرد. به همین منظور می‌توان نگاه هنری ویلیام کلاین را در مستند «زندگی‌های بی‌شمار ویلیام کلاین» نسبت به مد به‌خوبی مشاهده کرد که چگونه تعریفی جالب از عکاسی مد را برایمان شرح می‌دهد.