آوای دوست

خشک سیمی خشک چوبی خشک پوست / از کجا می آید این آوای دوست

آذرماه امسال (۱۳۹۸) در میان اخبار ناگوار و موج ناامیدی، خبر ثبت جهانی دوتار مرهمی بود بر دل دردمند هنردوستان ایران تا امیدوار شویم که هستند افرادی که برای هنر و فرهنگ این خاک می‌کوشند تا ساخت این فنون شریف و نواخت این ساز‌های اصیل را در بین اسناد رسمی میراث و سنن جهان پا به جا کنند.

اهمیت این اتفاق علاوه بر بازخورد اقتصادی به واسطه‌ی جذب توریست، در درجه‌ی بالاتر و مهم‌تر در بازیابی اعتماد به نفس فرهنگی است. تلنگری برای دیدن خود، آن هم در زمانه‌ای که به واسطه‌ی تبلیغات و رسانه‌ها گویی فرهنگ والا را تنها در خانه‌ی دیگری می‌جوییم. هر چند هنوز هم در ایام تلخی و ناخوشی هستیم با این حال گاه باید اتفاقات خوب را نیز به هم گوشزد کنیم؛ «تو نگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید / تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود بر افروز». بنابراین بر حسب وظیفه درباره‌ی این اتفاق خوب و این ساز خوب‌تر، چند سطری را خواهم نوشت.