دست‌کم در ۱۰ سال اخیر، در محافل خوشنویسی هرجا سخنی از میرزا غلام رضا اصفهانی به میان کشیده می‌شد، ارادتمندان به شیوه‌ی خوشنویسی میرزا امیدوارانه انتظار کتابی را می‌کشیدند که دکتر مظفر بختیار در شرف انتشار آن بود. شوربختانه دکتر بختیار پنج سال پیش در تموز ۱۳۹۴ روی در نقاب خاک کشید و هرگز انتشار این کتاب ارزشمند را به چشم خود ندید.

پیش از بررسی این یادگار جناب مظفر بختیار، برای روشن‌تر شدن جایگاه میرزا غلام رضا در خوشنویسی ایران و همچنین شناختن نویسنده‌ی این کتاب، بر خود لازم می‌دانم که مختصری از آنان بنویسم.

میرزا غلام رضا اصفهانی

در دوره‌ی سلطنت ناصرالدین‌شاه قاجار، خوشنویسان بسیار به عرصه رسیدند که جملگی آنان در تکامل خوشنویسی نستعلیق نقش مهمی را ایفا کردند. از میان آنان میرزا غلام رضا اصفهانی سرآمد همگنان خود است.

به زعم نگارنده، شیوه‌ی خوشنویسی وی آخرین شیوه در جهت تکامل خوشنویسی از حیث زیبایی‌شناسی پس از میرعمادالحسنی سیفی قزوینی است.

گرچه خوشنویسانی نظیر محمدرضا کلهر و شاگردان او و همچنین محمدحسین سیفی قزوینی عمادالکتاب و راویانش از اساتید مسلم دوره‌ی قاجار و اواخر قاجارند، اما هنر خوشنویسی نستعلیق در شیوه‌ی آنان بیشتر به کاربردی کردن آن تمایل دارد تا زیبایی محض.

برای دسترسی به محتوای کامل روی دکمه زیر کلیک کنید.