موسسهی فرهنگی هنری «ماه مهر» پس از ۱۴ سال به فعالیت خود پایان داد. بنا بر اعلامیه‌‌ای که در صفحه‌ی اینستاگرام «ماه مهر» منتشر کرده است، افزایش هزینه‌های غیرمتعارف در دو سال گذشته، دلیل توقف فعالیت این موسسهی باسابقه و مهم عنوان شده است. متن اعلامیه به این شرح است:
«هنر نه تفنن که شیوه‌ی زندگی است.
با قلبی مالامال از مهر و عشق به اعتلای هنر ایران، با ابراز تاسف به آگاهی علاقه‌مندان، هنرمندان و فعالان هنر ایران می‌رساند، موسسهی فرهنگی هنری ماه مهر به دلایل زیر پس از چهارده سال ناگزیر است به فعالیت خود پایان دهد:
-عدم امکان تامین محل و محقق نشدن تقاضای کمک در تامین آن یا اختصاص وام کارآفرینی، طی چهارده سال گذشته برای خرید محل از سوی مراجع ذی ربط.
-افزایش هزینه‌های غیر متعارف اداره‌ی فضا و تامین نیروی انسانی (هفت نفر نیروی تمام وقت و پنج نیروی پاره‌وقت) به ویژه در دو سال گذشته با عنایت به اوضاع و احوال اقتصادی پیش آمده اخیر که همه به خوبی از آن آگاهیم.
بر این مبنا و با توجه به کوشش چهارده ساله در تامین کسری تراز مالی، ضمن عرض سپاس و ابراز مراتب ادب و قدردانی از اعتماد هنرجویان، همگامان، و استادان بزرگی که افتخار همراهی‌شان را با ماه مهر داشتیم و همکاران دوست‌داشتنی کادر اجرایی که اگر عشق اینان به کارشان نبود، ماه مهر این‌گونه پرآوازه نمی‌شد، بر این باوریم که موسسان و هیات مدیره به سهم خویش، مسئولیت‌شان را در پیشبرد هنر این سرزمین با عنوان *ماه مهر* به فرجام رسانیده است. تعالی هنر ایران آرزوی ماست.
موسسهی فرهنگی هنری ماه مهر
امرداد ۱۳۹۸
پ ن: ماه مهر به برنامه‌‌های نمایشگاهی تا آخر شهریور ماه و برنامه‌ی آموزشی تا پایان مهرماه متعهد است.»
گفتنی است که پیش‌تر و در ادامه‌ی روند افزایش هزینه‌ها و دشواریهای اقتصادی، مدیر مسئول مجله‌ی تندیس نیز در اردیبهشت امسال، از توقف انتشار کاغذی مجله خبر داد. چنان‌که می‌دانیم اغلب نهادها و موٰسساتِ فعال در حیطه‌ی هنر تجسمیِ کشور، با سرمایه‌های اندک و به طور خصوصی فعالیت می‌کنند و آن‌چه آن‌ها را برقرار نگه می‌داشته، شوق، احساس مسئولیت و مداومت مدیران و کارورزان این نهادها در دل شرایط ناپایدار و متغیر اقتصاد ایران بوده است. اما دامنه‌ی بحران فعلی به قدری است که پس‌لرزه‌های آن را با بسته‌شدن نشریات، توقف فعالیت‌های فرهنگی، سختی روزافزونِ کار و تهیه‌ی وسایل و ابزارآلات هنرمندان به خصوص هنرمندان جوان، و ناامیدی صاحبان و دست‌اندرکاران نهادهای هنری کشور می‌بینیم. در فقدان حمایت‌های دولتی، آن‌چه می‌تواند دشواریهای امروزمان را تا حدی کاهش دهد، چیزی جز مشارکت، همدلی و تعهد اهالی هنر نیست.
