مدرسین: نیما نیان، رضوان کاشانی
جمعه ۱۸ آبان ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۰۰
«فضــا، شکــل، معمــاری» یک پــــروژه آموزشی است که در کانون معماران معاصر ایران برگزار می‌شود.
«فضا، شکل، معماری» علاوه بر مفهوم معماری، به عنوان یک شخصیت-کاراکتر در فضای فیزیکی، رابطه انسان و فضای ذهن با معماری را نیز بررسی می‌کند؛ یعنی ایجاد یک ساختار فضایی؛ رسیدن به یک سازماندهی فضایی و فراهم آوردن امکان پیدایش معماری در فضای ذهن.
آیا همانطور که انسان در فضای فیزیکی نیازمند معماری است، در فضای ذهنی نیز به معماری نیاز دارد؟ آیا معماری به عنوان یک زبان، می‌تواند ابزاری در راستای پرسش از «من» و سازماندهی آن باشد؟
در این استودیو خاطره یا آنچه از یک رخداد در حافظه انسان به جای مانده، به عنوان برنامه معماری پذیرفته و از آن در راستای دست یافتن به ساختارها استفاده شده است.
خاطراتی که با شخصیت و هویت هر فرد گره خورده است اکنون به معماری تبدیل و بدن‌مند شده‌اند؛ آن‌ها فضایی آزمودنی برای خود و دیگران ساخته‌اند.
نمایشگاه پیش رو برآیند دومین دوره «فضا، شکل، معماری» به صورت حضوری و در محل «گالری وست» برگزار خواهد شد.
آدرس: خیابان نوفل‌لوشاتو، خیابان هانری‌کوربن، پلاک شش، طبقه دوم.
افتتاحیه: جمعه ۱۸ آبان ۱۴۰۳، ساعت ۱۶:۰۰
روزهای نمایشگاه: ۱۸ تا ۲۱ آبان
ساعت بازدید: ۱۹ و ۲۰ و ۲۱ آبان از ساعت ۱۶ الی ۲۰
اینستاگرام: memaranmoaser
حامیان کانون معماران معاصر:
خانه درسا
جاباما
شرکت ساین‌اکسپو
گزارش تصویری از نمایشگاه آثار دانشجویان منتخب دوره دوم «فضا، شکل، معماری» ۱۸ لغایت ۲۱ آبان ۱۴۰۳ گالری وست
«فضا، شکل، معماری» دوره‌ای آموزشی-پژوهشی با تمرکز بر فضای ذهنی است. حاصل دوره دوم این استودیو، نمایشگاهی است از نه دانشجوی منتخب دوره (آیدا رستگار، نگین رستمی، هستی سعیدی، علی قنادی، سارا حسین‌زاده، کیمیا تقی‌پور، مهدیه مکی، روژین عسگریان و آنیسا قربان‌پور)؛ این نمایشگاه در روز ۱۸ آبان ۱۴۰۳ و با حضور جمعی از هنرمندان و معمارانی چون یاسر موسی‌پور، علیرضا تغابنی، سهیل قندیلی، رضا عابدینی، کاوه بذرافکن، امید نیکوکار… در گالری وست افتتاح شد.
در این دوره، دانشجویان با استفاده از مفاهیم بنیادی معماری نظیر ساختار فضایی، سازماندهی فضایی و عناصر معماری، به تجربه‌ای از طراحی فضا به عنوان زبان پرسش و تأمل وارد شده‌اند . از طرفی آثار این استودیو سعی دارد تا به بررسی رابطه انسان با فضای ذهنی و چگونگی تبدیل آن به ساختارهای فضایی ملموس بپردازد. نیما نیان و رضوان کاشانی (مدرسان دوره)، این استودیو را بر این پرسش اساسی متمرکز ساخته‌اند که آیا انسان، همانطور که در فضای فیزیکی به معماری نیازمند است، در فضای ذهنی نیز نیازمند آن است؟ آیا معماری می‌تواند ابزاری برای تأمل در خود و سازماندهی این “من” ذهنی باشد؟ دانشجویان دوره با استفاده از خاطرات شخصی خود به عنوان ابزار تولید معماری تلاش کردند تا ساختارهایی فضایی و تجربه‌ای عینی و قابل لمس برای خود و دیگران بیافرینند.
در این نمایشگاه، رندرها و ترسیم‌ها، در دو شکل متفاوت به بازنمایی پروژه‌ها می‌پردازند: ترسیم‌ها در رقابت با یکدیگر قرار می‌گیرند تا هر کدام جهان خود را در فاصله نزدیک‌تر با واقعیت ذهنی فرد در پروژه نهایی تصویر کنند و با ایجاد ساختاری خودمختار و منحصربه‌فرد در لایه‌های عمیق‌تری از مفاهیم ذهنی نفوذ کنند؛ در مقابل، رندرها به نوع دیگری از بازنمایی می‌پردازند که بی‌پروا از مفاهیم مستتر در ترسیم فاصله گرفته و به موازات قوانین پرسپکتیو را نیز به چالش می‌کشند. در این رندرها، نقطه دید ثابت باقی می‌ماند، اما مقیاس و موقعیت انسان در فضا به نحوی تغییر می‌کند که به بیننده این امکان را می‌دهد تا از چندین زاویه به صورت همزمان، فضا را تجربه کند. این نمایشگاه فرصتی است برای بررسی و تامل در چگونگی ارتباط یا پیوند دادن فضای ذهنی و فیزیکی از طریق ابزارهای بازنمایی و سازماندهی فضا در معماری.
