نمایشگاه فریز نیویورک (Frieze New York) یکی از مهم‌ترین رویدادهای بین‌المللی هنر معاصر است که نخستین بار در سال ۲۰۱۲ برگزار شد. این نمایشگاه، در ابتدا با انتشار مجله Frieze در سال ۱۹۹۱ آغاز به کار کرد و سپس با برگزاری نمایشگاه فریز لندن در سال ۲۰۰۳، وارد فضای نمایشگاه‌های هنری شد.
از آن زمان تاکنون، به‌صورت سالانه برگزار شده و به یکی از ارکان اصلی تقویم هنر جهانی تبدیل شده است.
پس از همه‌گیری کرونا، فریز نیویورک در سال ۲۰۲۱ به مکان جدیدی یعنی The Shed در منطقه‌ی Hudson Yards در منهتن منتقل شد تا تجربه‌ای مدرن‌تر و متمرکزتر از نمایشگاه ارائه دهد.
فریز نیویورک هر ساله با گرد هم آوردن معتبرترین گالری‌های جهان، بستری را برای نمایش پروژه‌های انفرادی، گروهی و موضوع‌محور از هنرمندان پیشرو فراهم می‌کند. این نمایشگاه فرصتی است برای کشف استعدادهای نوظهور و همچنین مواجهه با چهره‌های شاخص و تأثیرگذار تاریخ هنر.
دوره‌ی جدید فریز نیویورک از ۷ تا ۱۱ مه ۲۰۲۵ بار دیگر در فضای فرهنگی The Shed در منهتن در حال برگزاری است.
فریز نیویورک به دنبال آن است که فضایی برای معرفی مهم‌ترین گالری‌ها و هنرمندان معاصر از سراسر جهان فراهم کند.این نمایشگاه بستری برای ارتباط بین مجموعه‌داران، کیوریتورها، موزه‌داران و گالری‌هاست و نقش پررنگی در رونق اقتصادی بازار هنر ایفا می‌کند. بخش‌هایی مانند “Frame” در فریز، اختصاص به گالری‌هایی دارد که آثار هنرمندان جوان و کمتر دیده‌شده را معرفی می‌کنند.با برگزاری پنل‌های گفت‌وگو، نشست‌های تخصصی و پروژه‌های هنری مفهومی، فریز به گسترش گفتمان هنر معاصر کمک می‌کند و قصد دارد تا جایگاه خود را به‌عنوان یکی از سه نمایشگاه مهم هنر معاصر جهان در کنار فریز لندن و آرت بازل تثبیت کند. این رویداد، گسترش نفوذ فرهنگی هنر معاصر، ایجاد ارتباطی پایدار میان هنر، بازار، نهادهای فرهنگی و عموم مخاطبان، و همچنین به‌کارگیری فناوری‌های نو برای دسترسی‌پذیری بیشتر را مدنظر قرار داده است.
گالری دستان از ایران با ارائه‌ی آثاری از کامروز آرام، پویا آریان‌پور، مریم حسینی و بهجت صدر، برای ششمین بار در نمایشگاه Frieze نیویورک ۲۰۲۵ حضور داشت.
در سه اثر کامروز آرام طرح‌هایی دیده می‌شود که یادآور حاشیه‌سازی‌های نسخه‌های خطی، بافت قالی و معماری اسلامی هستند. این تزئینات هم در حاشیه قرار می‌گیرند و هم در متن اثر حاضرند. اگر طرح‌های آرام را به‌مثابه حاشیه‌های تزئینی ببینیم، پس آثار مریم حسینی باید به‌عنوان مرکز و محور اصلی غرفه دستان تلقی شوند. در اینجا، با بدن‌هایی تکه‌تکه‌شده (مفاهیم) مواجهیم که در پی یافتن کمال (معنا) هستند.
حلقه معلقِ پویا آریان‌پور، حاشیه و مرکز را با یکدیگر پیوند می‌دهد. از نگاه آریان‌پور، هنرهای تزئینی ایران «نشان از درک عمیقی از ذهن خلاق و بیان‌گر داشتند، که فراتر از صرفاً “تزئین” یا “آرایش” بودند.» آن‌چه ما امروز به‌عنوان “تزئینات” می‌شناسیم، در زمان خلقشان چنین تلقی نمی‌شد، عناصر تزئینی قرار نبود صرفاً برای جذب نگاه بیننده باشند، بلکه حامل و بیان‌گر معنا بودند.
و اما آن‌چه در محدوده تزئینات نمی‌گنجد، نقاشی‌های بهجت صدر است. هنرمندی پیشرو که تلاش داشت به اصول مکتب مدرنیسم وفادار بماند و از آن‌چه به‌عنوان گذشته تعریف می‌شود، فراتر رود.
