چهره‌ی فصل: الکس کُلویل

الکس کُلویل (۲۰۱۳-۱۹۲۰) از جمله نقاشان رئالیست سده‌ی بیستم بود که به جنبش هنر مدرن نپیوست و سبک‌ و سیاق و جهان‌بینی خود را در همان محدوده‌های نقاشی بازنمایانه شکل داد و تجسم بخشید. او که از «تصاویر من‌درآوری در داخل کله‌اش» پریشان می‌شد، نقاشی‌ را عمدتاً از مشاهده‌ی محیط پیرامونی زندگی‌ خود آغاز می‌کرد و فضاهای ساکت و ساکن را با نگاهی سرد و بافاصله مصور می‌ساخت. شخصیت‌های اصلی آثارش افراد تنها، زوج‌ها و حیوانات‌اند، و در نقاشی‌هایش خبری از جمعیت‌ها، و قیل‌ و قال شهر و شهرنشینی نیست. چنین ویژگی‌هایی سبب شده که او را «ادوارد هاپر» کانادا بنامند.
او سال‌ها در سَکویل، شهرستانی کوچک در شرق کانادا زندگی کرد و خود را نقاشی «محلی» (regionalist) می‌دانست که احساس تعلق عمیقی به مکان زندگی‌اش دارد؛ مکانی که بداند در آن چه خبر است و زمان لازم برای شناخت عمیق آن را داشته باشد. بنابراین مضمون اغلب نقاشی‌هایش را نواحی و آدم‌های سَکویل، همسرش، خانواده‌اش و حیوانات خانگی‌‌‌‌اش تشکیل می‌دهند، اگرچه این موضوعات را به‌رغم ویژگی‌های اقلیمی و محلی‌شان، به نحوی نقاشی می‌کرد که طنینی کلیت‌یافته و عام می‌یافتند، و مواجهه‌ی مسأله‌ساز و پرسش‌برانگیز آدمی با زیست‌جهان، سرنوشت، طبیعت و «دیگری» را نمایان می‌کردند. به نظر می‌رسد در نقاشی‌هایش هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد و او چیزی جز گذران عادی شبانه‌روز را نمی‌کشد، با این‌حال نیروی پنهان فراگیری در آن‌هاست؛ گویی نقاش در عادی‌ترین لحظات چیزی را می‌بیند که مارتین هایدگر آن را شگفت‌‌ترین شگفتی‌ها می‌دانست: در-جهان-بودن یا هستی‌داشتن موجودات. هر احساسی در ذیل این در-جهان-بودن موجوداتْ تصویر و تداعی می‌شود؛ آرامش، اضطراب، تأمل، انتظار و ملال. از این‌رو شاید مسیر او را بتوان حرکت از مشاهده‌ی صحنه‌های محلی تا تجسم تصاویری هستی‌شناختی و انسانی تعبیر کرد. 

در ویدئوی زیر از شبکه‌ی CBC که در سال 1967 از کلویل ضبط شده است، تصویر مردی آرام را می‌بینیم که با طمأنینه و خودآگاهیْ درباره‌ی تعلقش به مکان، دوری از حواشی و مناسبات دنیای هنر، و تمرکز مفرطش بر نقاشی سخن می‌گوید.