در سال‌های اخیر با گسترش پژوهش‌های جدی‌تری که درباره‌ی هنر ایران در فضای آکادمیک و در خارج آن انجام شده، فقدان منابع پایه و آرشیویْ هرچه بیشتر خود را نمایان کرده است. بخش زیادی از پژوهش‌هایی که به خصوص در حوزه‌ی تجسمی در ایران انجام می‌شوند میل به این دارند که وزن تئوریک مفرط – یا دستکم نامتناسبی- پیدا کنند؛ اگرچه دلایل این گرایش متعدد است، اما بخشی از آن بی‌تردید به کمبود منابع و بحث‌های تاریخی درباره‌ی هنر ایران برمی‌گردد.
برای دسترسی به محتوای کامل روی دکمه زیر کلیک کنید.