معرفی مقاله: تجربه‌ی محرمیت و تهدید

توصیف این تأثیرات البته جدید و بدیع نیست، اما نویسنده از طریق مفهوم اجتماعی-روان‌شناختی «حریم شخصی» سعی می‌کند ریشه‌ی این کنش و واکنش بین پرده‌ی سینما و بیننده را توضیح دهد. «حریم شخصی» اصطلاحی است که این روزها به دلیل شیوع بیماری کرونا زیاد می‌شنویم. اما این مفهوم نقشی بنیادی در زندگی هر روزه‌ی ما ایفا می‌کند. «به سپهر محرمانه‌ای که یک شخص را در میان گرفته است حریم شخصی می‌گویند.» میزان حضور دیگران در این حریم شخصی‌ بستگی به موقعیت‌های اجتماعی دارد: وقتی رازی را به کسی می‌گوییم، هنگام عشق‌ورزی، در یک قرار دوستانه، در مترو، در پیاده‌رو و در موقعیت‌های مختلف مرزهای حریم شخصی‌مان را تغییر می‌دهیم، چنان‌که به هم ریختن منطق این فاصله‌ها می‌تواند موقعیت‌های آزاردهنده‌ و تهدیدآمیزی را ایجاد کند.
در زیست‌شناسی تکاملی، حریم شخصی را نوعی مرز حفاظتی دانسته‌اند که از حمله‌ی دشمن پیش از آن‌که به خود ارگانیزم صدمه‌ بزند جلوگیری می‌کند. با این‌حال مرزها و حدود حریم شخصی بر حسب بافت فرهنگی و هنجارها و جنسیت افراد متغیر است. همچنین حریم شخصی نه صرفاً کارکرد حفاظت، بلکه کارکرد تعامل و مراوده را دارد. فاصله ما با آدم‌ها حامل پیام‌هایی است که بعضاً در مطالعات مربوط به «زبان بدن» از آن‌ها سخن می‌گویند. مقاله حتی به پژوهش‌هایی اشاره می‌کند که تلاش کرده‌اند انواع فاصله در موقعیت‌های اجتماعی را نام‌گذاری و اندازه‌گیری کنند؛ مانند فاصله‌ی محرمانه، فاصله‌ی شخصی، فاصله‌ی اجتماعی و فاصله‌ی عمومی.
به این صورت، نویسنده کارکردهای حفاظتی و ارتباطی حریم شخصی را شرح می‌دهد و دوباره به بررسی کلوزآپ، اما بر مبنای نظریه‌ی حریم شخصی بازمی‌گردد.
این مقاله نمونه‌ای است از مطالعات بینارشته‌ای که با به کارگیری نظریه‌‌ای از حوزه‌ی روان‌شناسی و انسان‌شناسی سعی در گشودن حدود مطالعات هنری را دارد. برای پژوهش‌گران هنر می‌تواند نمونه‌ای از کاربرد دیدگاه کارکردگرا در حوزه‌ی سینما باشد و گذشته از این‌ها چشم علاقه‌مندان به سینما را نسبت به دلالت‌ها و کارکردهای کلوز‌آپ حساس‌تر و هوشیارتر کند.