سوگنامه‌ای آخرالزمانی بر این عصر لیبرال

زمانی که منتقدان می‌خواهند به هنر پرشکوه آنسلم کیفر بپردازند، تمایل دارند بر ساختگی و غلوآمیز بودن هنرش خرده بگیرند. او سراسر دوران کاری‌اش-در اروپای آرام، پررونق و آزادِ بعد از ۱۹۴۵-در کابوس‌هایی از تاریخ غوطه می‌خورد. هنرش از گذشته سرشار بود: پوسته بسته با گل‌ولای پیکارها، مسدودشده با خاکستر کشته‌شدگان. حتی زمانی ژست سلام نظامی نازی‌ها را گرفته بود؛ گویی به دهشتی اعتیاد داشت که خیلی‌ها فکر می‌کردند بهتر است فراموش شود. آیا این همه [نمایش دهشت] کمی بیش از حد نبود؟