نیکلاس نیکسون از مهربان‌ترین عکاسانی است که تاریخ عکاسی به خود دیده است.

شاید مهربانی او از آن باشد که در فاصله نیست و خیلی نزدیک و دم دست است. ترحم نمی‌کند، اما همدلی دارد. باید و نباید نمی‌آورد، کج و راست نمی‌کند، تغییر نمی‌دهد و همینِ تو را می‌پذیرد. هیچگاه سوژه‌هایش را دستمایۀ معانی دیگر و کلی و استعاری قرار نداده و پیشنهادهای نامربوط و بزرگ نکرده... تمام عمر کاری‌اش را با آن دوربین کت و گندۀ چوبی و قدیمی روبروی آدمها نشسته و زیر آن پارچه سیاه رفته که فقط نگاه کند و حین واضح بازی، خیره شود تا چشمانشان و خنده‌هایشان: و امید و اضطرابهایشان را ببیند. و این برای عکاسی امروز، موهبت فراموش شده‌ای است. همین.