ثمیلا امیرابراهیمی در این مقاله با نگاهی به هنر معاصر غرب، به بررسی جریان‌های هنری معاصر ایران پرداخته است. به اعتقاد او شناخت و تعریف گرایش‌های مسلط هنری باید از سوی هنرمندان و منتقدین به نوعی اجماع و توافق برسد و سپس زبدگان و پیشروان هر سبک و جریان و روند کاری آنها را بررسی کرد. او در این مقاله با تعاریفی که از هنر بد، اگزوتیک، واقع‌گرایی و بازنمایی ارائه می‌دهد به چگونگی شکل‌گیری این جریان‌ها در هنر معاصر ایران پرداخته و نحوه‌ی روبه‌رویی هنرمندان و دلایل توجه و یا کم‌توجهی به هر سبک را بررسی کرده است. از متن:
تصاویری که اغلب بدون نام هنرمند و صرفاً به‌خاطر شباهت‌های صوری آنها مقابل من قرار داده شده، انتخابِ من نبوده است. هرچند تا حدودی به نظرم یک دسته‌بندی موضوعی و تا حدی تصادفی از نقاشی معاصر ایران کم و بیش این طور هم می‌تواند باشد. اما چنانچه قرار بود بر اساس همین الگو پرونده‌هایی بسازم برخی کارها را اضافه یا حذف یا جابجا می‌کردم. چراکه از یک سو جز این آثار و هنرمندان، افراد و گروه‌ها و گرایش‌های به مراتب بیشتر و متنوع‌تری درصحنه نقاشی معاصر ایران وجود دارند و از سوی دیگر، این گونه دسته‌بندی برای بررسی تمام جریان‌های هنری معاصر ایران حتی در یک بازة تاریخی معین هم دقت و وسعت کافی را ندارد.
