در چندسال اخیر بحث‌های فراوانی پیرامون مغاکی صورت گرفته است که ظاهراً حدود دو قرن پیش و هم‌زمان با وقوع انقلاب صنعتی میان "دو فرهنگ"، فرهنگ ادبی- هنری و فرهنگ علمی، دهان باز کرد. براساس این رهیافت، هر فرد جامع و هوشمندِ مدرن، ساکن یک فرهنگ است و از فرهنگ دیگر محروم می‌ماند. این فرد برحسب این‌که در کدام‌یک از این دو فرهنگ قرار داشته باشد، با اسناد، تکنیک‌ها و مسائل متفاوتی سر و کار خواهد داشت، و به زبانی متفاوت سخن خواهد گفت. مهم‌تر این‌که نوع تلاش‌هایی که فرد برای تسلط به هر یک از این دو فرهنگ محتاج است، به کلی با یکدیگر متفاوت است.