حرف زدن درباره‌ی جانمایه‌ی نوشته‌ی دِدُوو مثل لو دادن پایان یک قصه است. بنابراین، در این یادداشت کوتاه از این کار صرف‌نظر می‌کنیم و فقط به خواننده یادآور می‌شویم قصه‌ی این نوشته در نهایت حول مضمون مدرن و پست‌مدرن، یا تاریخ و پساتاریخ، و جانبداری کنایی نویسنده از یک طرف می‌گردد. اما برخلاف این مضمون غالب، آنچه بخش اعظم نوشته بدان اختصاص یافته، و در نهایت معلوم می‌شود حکم مقدمه‌چینی برای رسیدن به آن نتیجه‌گیری نهایی را دارد، بحث درباره‌ی عاملیت استعاره‌های موجود در گفتمان اقتصادی، یا به‌طور دقیق‌تر اکونومیستی، به‌طور عام و اقتصاد سیاسی به‌طور خاص، در فهم هنر و گفتار یوزف بویس به‌مثابه‌ی آخرین پرولتر، یا آخرین مدرنیست، است. ...