انسان قرن هجدهمی اروپا در تضاد با فرهنگ کلاسیک عقل‌گرا که بر احترام به گذشتگان استوار بود، عصری را تجربه کرد که به رمانتیسم شهرت یافت. عصری که با کشف احساسات کودکی، بر فردیت و تنها و تک بودن هر فرد انسانی تأکید داشت. رمانتیسم، فردیت آدمی را دوست‌تر می‌داشت تا جمعیتی یکدست با سنتی که رسم و راه زندگی را در پیش پایش بگذارد. عامل چرخش نگاه رمانتیسم از جمع به فرد عوامل و مقدمات بسیار داشت.