که گاه تا پلک می‌زنیم، بر تلالؤ سفیدی گچ، در پیش‌زمینه آشتی‌پذیر زندگی، چیزها از مرز تاریکی روشن‌شان بیرون می‌آیند، که چیزها ــــ گرچه زمانی توده‌ای از بخارات فشرده بوده‌اند، یا ماده‌ای بی‌شکل ــــ تا خیره می‌شویم، نور می‌پذیرند، سنگینی می‌یابند، در رنگ‌های مقررشان می‌نشینند. ...