مقاله‌ی حاضر بخش نخست مقاله‌ای نسبتاً طولانی است که در مورد وضعیت هنر ایران (بویژه هنرهای تجسمی) نوشته شده است. این نوشتار لزوماً با موضوع یا پرونده‌ی خاصی در این شماره مناسبتی تدارد بلکه نسبت آن با اندیشه‌ی کلی حاکم بر نشریه است که به آسیب‌شناسی هنر ایران می‌پردازد.