نقدی بر نمایشگاه «منوچهر یکتایی و لیلی‌ متین‌دفتری: یک گفت‌وگوی دیداری» در گالری دستان ۲۹ اردیبهشت تا ۱۲ خرداد: این تفاوت را در رویکرد دو هنرمند به طبیعت بیجان نیز می‌توان مشاهده کرد: نگاه یکتایی به گل‌ها در چهارچوب ژانر طبیعت بیجان با دلالت‌های تاریخی آن قرار دارد. چشمان او از درون «ژانر» به مدل نگاه می‌کند و حضور سبک در کار او بسیار خودآگاهانه و برجسته است. اما نقاشی متین‌دفتری اگر هم در ژانر طبقه‌بندی شود، به آن بی‌تفاوت است و یا به عبارت بهتر، دلالت‌های سبک‌شناختی کار او در پشت صمیمیت و بی‌واسطگی کارش پنهان می‌شود. این پس زدن یا عقب‌ نشاندن الگوهای سنتی نقاشی در کار او با چنان ظرافتی انجام می‌شود که مخاطب نمی‌تواند بین نقاش و موضوعاتش فاصله‌ای احساس کند. گویی آن‌ها در بدیهی‌ترین، آسان‌ترین، و صمیمی‌ترین حالتشان تصویر شده‌اند. اگر بگوییم نقاش اشیا و عناصر خانه‌اش را کشیده، مثلاً کاسه‌ای با چند تخم‌مرغ یا ظرف غذایی روی اجاق گاز، ادعای ما باورپذیر است. گل‌های منوچهر یکتایی برای نقاشی «برگزیده» می‌شوند، اما گل‌های لیلی متین‌دفتری پیش‌تر مقیم حیات نقاش بوده‌اند و حسن همجواری‌، با نقاش، علت انتخاب آن‌هاست.