به ونیز که می‌نشینی، سحر و افسون شهر، از همان فرودگاه آغاز می‌شود. با همان دو مجسمۀ فربه و سیاهرنگ و کوتاه قد زنی شناگر است که سبکبال و بی‌وزن، بر پایاب نمادینی از آب و قلوه سنگ، سر می‌خورد و شنا و شادی می‌کند. فرودگاه، در خشکی‌های مجاور شهر است و با فاصلۀ یک پل بلند و طولانی به جزیرۀ ونیز متصل می‌شود. ...