شاید بتوان گفت عکسْ ایستاییِ زمان است در واحد قاب. کسری از ثانیه برای همیشه ضبط می‌شود، می‌ایستد همان‌جور که بوده و همان‌جور می‌ماند تا همیشه، حال آنکه قبل و بعد از "آن" لحظه می‌آید و می‌رود و می‌گذرد و نمی‌ماند. همه‌چیز به سیاق همیشه جریان دارد. عکس واحه‌ای‌ست میان گذشته و آینده؛ سرزمینی بی‌زمان. هویت بصری خود را وام‌دارِ "گذشته" است و موجودیت فردی‌اش را وام‌دار "آینده". هیچ عکسی به‌جز در لحظه‌ی وقوع، زنده نیست. ...
