در نظر داشتم نوشتۀ پر تفصیل‌تری بنویسم. با خودم گفتم 60 سال عمر راه می‌دهد که سه دورۀ 20 ‌ساله‌اش کنی، یا چهار دورۀ 15 ساله یا حتی شش دورۀ 10 ساله و برای هرکدام تجربه و خوانش آن دوره را وسط بگذاری. به نظر می‌رسید چنین روایتی از شصت سالگی جذب و تأثیری درخور ایجاد کند. شروع کردم و زود دریافتم که دارم بازی‌ای راه می‌اندازم که متصنّع است و " نمایش" اش بر "خوانش" اش می‌چربد. مشکل در این است که احساس و انگیزۀ خاصی در بارۀ 60 سالگی‌ام ندارم ـ هستم و می‌روم ـ و داشتم ایجاد احساس و انگیزه در خودم می‌کردم؛ که از آن کارهاست؛ چون یا هست یا نیست. بماند برای هشتاد سالگی!