از دیدگاهِ زبانی، زمان به سه قسمِ کلی است، گذشته، حال و آینده. گذشته سپری شده و آینده در پیشِ روست و حال میانِ این دو. حال در بسترِ زبان بیان شدنی است اما در بسترِ زیست درک ناشدنی؛ چرا که به محضِ درک شدن گذشته است و حال بازه‌‌‌ی درکِ آن است. ساعت، اختراع بی‌‌‌نظیری است و به خوبی این ویژگیِ زمان را توضیح می‌‌‌دهد. عقربه‌ی ثانیه شمار از نشانه‌‌‌ی نمایش‌‌‌گرِ ثانیه‌‌‌ای به نشانه‌‌‌ی بعدی حرکت می‌‌‌کند، زمانِ حال محلِ قرارگیری این نشانگر در اکنونِ حس‌‌‌پذیری آن است. نشانه‌‌‌ی بعدی که عقربه رویش قرار نگرفته فرا نرسیده است و علائمِ پیشین جمله نشانه‌‌‌های گذشته‌‌‌اند. آن‌‌‌چه اهمیت دارد همان نشانه‌‌‌هایند چه آن‌‌‌چه در پیش است، چه آن‌‌‌چه در پس و چه آن‌‌‌چه عقربه از رویش در حالِ لغزیدن از پیشین به پسین.