روی دیگر سکه انقلاب، آشوب است؛ چهره دیگر نظم، هرج ومرج. هر آن‌چه در این ورطه زاییده می‌شود به سادگی خصلتی دوگانه، میراث این دو جنبه متضاد را به خود می‌گیرد. به این دو تصویر نگاه کنید:

این سرهای بی‌تن، آن چشمان بی‌روح، عضلاتی‌که رها شده در صورت،گونه‌هایی که به گود نشسته و رد‌خونی برجای مانده بر پارچه، این مرگ است که موج می‌زند. مرگی که بوی خون می‌دهد، خونی در میانه انقلاب، دورانی از آشوب فوران می‌کند. تئودور ژریکو تعدادی از طرح و نقاشی‌ها از بدن‌های قطعه‌قطعه را به عنوان پیش‌درآمدی برای کارهای شناخته‌شده‌تر خود چون بلم مدوسا تهیه کرد و بخشی دیگر از آنها را به عنوان آثاری مستقل کشید که حتی تا سال‌ها پس از مرگش نیز هرگز دیده نشد. و اما دور از ذهن است اگر فرض کنیم عکاس سر کلنل پسیان، از سرهای بریده‌ی زیادی عکس گرفته باشد و یا هیچ‌گاه خواسته باشد همچون نقاشی مذکور که نقاشِ خود را به جهان شناساند، سوژه عکسی با چهره‌ای آشنا برگزیند تا ناشناس نماند.